مسئولین در نیویورک طی دوره ای چند‌ساله و بدون اینکه سر و صدایش را در آورند اکثر دکمه هایی را که زمانی چراغ های عابر پیاده را فعال می کردند، از کار انداختند. آنها به این نتیجه رسیدند که زمان‌سنج‌های کامپیوتری همیشه کاربردی بهتری داشته اند. تا سال 2004 از میان 3250 دکمه ی این چنینی کمتر از 750 عدد فعال باقی مانده بود . با اینحال شهرداری دکمه های از کارافتاده را جمع آوری نکرد و باعث شد تا انگشتان بسیاری بیهوده آن ها را فشار دهند.

علت ماندگاری دکمه ها در ابتدا هزینه ی بالای جمع آوری آنها بود. اما بعداً معلوم شد که حتی دکمه های از کار افتاده هم فایده دارند. تال اورُن-گیلاد از دانشگاه بن-گوریون واقع در نگِب اسرائیل می گوید: «عابرین پیاده ای که دکمه را می فشارند به احتمال بیشتری تا سبز شدن چراغ عابر منتظر می مانند.» وی با مطالعه ی رفتارِ عابرین پیاده، متوجه شده است که مردم با رغبت بیشتر از سیستمی اطاعت می کنند که ورودی هایشان را مورد توجه قرار می دهد.

اِیتان آدِر که متخصص تعاملات انسان-کامپیوتر در دانشگاه میشگان واقع در اَن آربر است می گوید: «دکمه های غیرفعال چنین تأثیر دل خوش کنکی را به وجود می آورند چراکه مردم این تصور را دوست دارند که بر سیستم های مورد استفاده خود تسلط داشته باشند.» دکتر آدر متوجه شد که دانشجویانش عموماً نرم افزارها را با دکمه ی «ذخیره» طراحی می کنند؛ دکمه ای که قابلیت کلیک شدن داشته هیچ نقش دیگری ندارد بجز اطمینان خاطر دادن به کاربرانی که نمی دانند ضربه‌کلیدهای شان بهرحال ذخیره می شود. او در این باره می گوید فکر کنید فریبی خیرخواهانه برای رویارویی با سرمای ذاتی دنیای ماشینی است.

این هم یک نوع دیدگاه است. اما حداقل در مورد عبور و مرور، دکمه نماها همچنین ممکن است جنبه ای تاریک تر هم داشته باشند. رالف رایزر، رئیس FACTUM، یک موسسه در وین که عوامل روان شناسانه ی سیستم های ترافیکی را مورد مطالعه قرار می دهد گمان می کند که در حال حاضر آگاهی عابرین پیاده از وجود چنین دکمه هایی، و تنفر ناشی از فریب دادنشان بر مزایای موجود می چربد.

مقامات نیویورک طی سالیان متمادی و به دور از هیاهوی زیاد، اکثر دکمه‌های کنترلی را که زمانی چراغ‌های عابر پیاده را کنترل می‌کردند، غیرفعال کردند. آن‌ها عقیده داشتند که زمان‌سنج‌های کامپیوتری در تقریباً تمام موارد دارای عملکردی بهتر هستند. تا سال ۲۰۰۴، کمتر از ۷۵۰ دکمه از این ۳۲۵۰ دکمه فعال ماند. با این وجود، دولت شهری دکمه‌های غیرفعال را جمع‌آوری نکرد تا انگشت‌های بی‌شماری مشغول فشار دادن بی‌ثمر این دکمه‌ها شوند.

در ابتدا، دلیل جمع‌آوری نشدن این دکمه‌ها هزینه جمع‌آوری آنها بود. اما مشخص شد که حتی دکمه‌های غیرفعال نیز هدفی به همراه دارند. تال اوران گیلاد از دانشگاه بن گوریون نگب در اسرائیل می‌گوید احتمال اینکه عابرین پیاده‌ای که دکمه‌ای را فشار می‌دهند پیش از ظاهر شدن آدمک سبز از خیابان عبور کنند کمتر است. او با مطالعه بر روی رفتار افراد در تقاطع‌ها به این موضوع پی برد که مردم رضایتمندانه از سیستمی پیروی می‌کنند که به دستورات آنها توجه داشته باشد.

ایتان آدار، متخصص تعامل انسان-کامپیوتر در دانشگاه آن آربور میشیگان، می‌گوید دکمه‌های غیرفعال باعث ایجاد این نوع اثرات پلاسبو می‌شود، زیرا مردم دوست دارند کنترل سيستم‌های مورد استفاده خود را در دست داشته باشند. دکتر آدار متوجه شد دانشجویانش معمولاً دکمه «ذخیره» قابل کلیک کردن در نرم‌افزارهای خود طراحی می‌کنند؛ دکمه‌ای که تنها نقش آن اطمینان دادن به کاربرانی است که اطلاع ندارند فعالیت آن‌ها در هر حال به‌صورت خودکار ذخیره می‌شود. او می‌گوید این دکمه را به عنوان لمس فریبنده مفید جهت رویارویی با سردی ذاتی دنیای ماشینی در نظر می‌گیرند.

این یک دیدگاه است. اما دکمه‌های پلاسبو حداقل در تقاطع‌ها می‌توانند طرف تیره‌تری نیز داشته باشند. رالف ریسر، مدیر FACTUM - مؤسسه‌ای در وین که بر روی عوامل روانشناختی در سیستم‌های عبور و مرور مطالعه می‌کند - بر این باور است که ضرر حاصل از آگاهی عابرین پیاده از وجود این دکمه‌ها و در نتیجه رنجش از این فریبکاری اکنون بیش از مزایای آن است.

در طی سالها بدون هیچگونه مشکل خاصی،مقامات نیویورک اقدام به غیر فعال کردن بیشتر کلیدهای کنترلی کردند که زمانی برای چراغهای عابر پیاد در شهرها استفاده می شدند. به این نتیجه رسیدند که چراغهای زمان سنج تقریبا در همه ی موارد بهترعمل میکنند. تا سال 2004، کمتر از 750 کلید از 3250تا باقی مانده بودند. گرچه، مقامات شهری کلیدهای غیرفعال را از سطح شهر جمع آوری نکردند_حتما برای وسوسه ی انگشتهای بی شمار به بیهوده فشردن آنها.
اولین دلیل به جا ماندن کلیدها، هزینه ی جمع آوری آنها بود ولی مشخص شد که حتی کلیدهای غیرفعال هم هدفی را عهده دار هستند. تال ارون گیلاد از دانشگاه بن گوریون در نگِو اسرائیل می گوید عابرانی که کلید را میفشارند احتمال عبورشان از خیابان قبل از ظاهر شدن مرد سبز بیشتر است.او که به مطالعه ی رفتاری افراد در عبور از جاده پرداخته است می گوید مردم از سیستمی راحت تر تبعیت میکنند که عملکرد آنها را در خود لحاظ کند.
کلیدهای غیرفعال، چنین اثرات پلاسیبویی را ایجاد میکنند زیرا به گفته ی ایتان ادار، متخصص تعامل انسان و کامپیوتر در دانشگاه میشیگان در ان آربور، مردم دوست دارند حس کنند روی سیستمی که از آن استفاده میکنند کنترل دارند. دکتر ادار اشاره میکند که دانشجویانش نرم افزارهایی را با دکمه «ذخیره» طراحی میکنند که قابل کلیک است و عملا هیچ نقشی ندارد و فقط برای این است که خیال کاربرانی را راحت کند که نمیدانند همه ی ضربه کلیدهایی که اعمال میکنند در هر صورت به صورت خودکار ذخیره می شوند.به گفته ی او دروغی مصلحتی در مقابل ذات سرد دنیای ماشینی ست.
این یک زاویه ی دید از ماجرا است اما حداقل در عبور از جاده، کلیدهای پلاسیبو ممکن است روی تاریک هم داشته باشند.رالف ریسر، رئیس فکتوم ، یک موسسه در وین است که به مطالعه ی ویژگیهای روانشناختی در سیستم های ترافیکی می پردازد. وی معتقد است که آگاهی عابران پیاده از وجود آنها و نارضایتی حاصل از فریب خوردگی بیشتر از مزایای این پلاسیبو می باشد.

در طی سالهای متمادی، بسیاری از مقامات شهر نیویورک بدون آنکه بخواهند در خصوص آن سرو صدا نمایند، تعداد زیادی از دکمه های کنترل را از کار انداختند.، آنهم دکمه هایی که زمانی برای عبور عابران پیاده از خیابانها در اماکن دارای چراغ راهنمایی و رانندگی از آنها استفاده میگردید. به نظر مقامات شهری، زمان سنج های کامپیوتری همواره بهتر کار میکردند. در سال 2004 کمتر از 750 عدد از 3250 دکمه های مخصوص عبور از خیابانها کماکان فعال مانده بودند. با این وجود مقامات شهری دکمه های از کار انداخته شده را در سر جای خود باقی گذاردند که باعث میشد افراد زیادی کماکان و بدون جهت این دکمه ها را فشار دهند.
در ابتدا دکمه ها را از بین نبردند زیرا هزینه از جا برداشتن آنها بیشتر میشد. اما بعدا مشخص گردید که حتی همین دکمه های بی مصرف بدرد میخورند زیرا بر اساس نظرخانم تال-گیلاد از دانشگاه بن گوریون در شهر نگو در اسراییل، عابرین پیاده ای که این دکمه ها را فشار میدادند کماکان و قبل از اینکه چراغ راهنمایی برایشان سبز شود، منتظر میماندند. براساس مطالعه وی بر روی چگونگی رفتار عبور از خیابان توسط عابرین پیاده ، وی اشاره میکند که مردم به قوانینی که آنها را دعوت به رعایت قانون میکند، پیروی مینمایند.
دکمه های بدردنخوراز این دست همانند داروهای تحقیقاتی که هیچ تاثیری ندارند ، عمل میکنند زیرا بر اساس نظر ایتات آدار که متخصص تعامل رفتار انسان ها با کامپیوتردر دانشکاه میشیگان در شهر آن اربور است، مردم این تصور را دوست دارند که انگار کنترل سیستم در دست خودشان است. دکتر آدار اشاره میکند که دانشجویان وی معمولا نرم افزار هایی را طراحی میکنند که دارای یک دکمه فشار "ایمنی" میباشد ولی همین دکمه ها نقشی بجز ایجاد تصور اینکه این دکمه ها بهر حال نوعی ایمنی اتوماتیک در بین استفاده کنندگان ایجاد میکنند ، ندارد.دکتر آدار میگوید بیایید اینگونه تصور کنید که این دکمه ها مثل این است که یک دکمه قلابی را فشار دهیم که بتواند سرمای ذاتی در ماشین زمان را متوقف کند.
البته این فقط یک نظریه است. اما حداقل اینکه در موضوع عبور از خیابانها ، همین دکمه های بی مصرف میتوانند یک جنبه منفی هم داشته باشند. رالف رایسر، سرپرست سازمان فاکتوم، که یک موسسه در شهر وین اطریش است و به مطالعه فاکتور های روانی سیستم های ترافیکی میپردازد، چنین تصور میکند که اگاهی عابرین پیاده در خصوص وجود این دکمه های قلابی، و همچنین خشم ناشی از گول خوردن در این خصوص اکنون بر سود وجود این دکمه ها برتری دارد.

پس از گذشت سالهایی چند، مسئولان شهر نیویورک بدون اینکه سر و صدای زیادی به راه بیندازند، دکمه های کنترلی را که زمانی در سطح شهر بعنوان چراغهای راهنمای عابرین پیاده عمل میکردند، غیرفعال کردند. آنها به این نتیجه رسیدند که زمان سنجهای کامپیوتری تقریبا همیشه بهتر عمل کرده اند. تا سال 2004، از تعداد کل 3250 عدد از این دکمه ها، کمتر از 750 عدد همچنان کار میکردند. با این حال، مقامات شهر دکمه های غیرفعال را جمع آوری نکردند - در حالیکه انگشتهای بیشماری برای فشار دادن بیهوده به طرف دکمه ها اشاره میکردند.

در ابتدا، باقی ماندن دکمه ها بواسطه بالا بودن هزینه جمع آوری آنها بود. اما بعدا موضوع تبدیل شد به اینکه حتی دکمه های غیرفعال برای منظور خاصی به خدمت گرفته میشوند. خانم تل اورون-گیلاد از دانشگاه بن-گوریون نگیو (Negev) در اسرائیل میگوید عابرینی که دکمه را فشار میدهند کمتر احتمال دارد پیش از ظاهر شدن آدمک سبز چراغ راهنمایی از خیابان عبور کنند. او با مطالعه ای که بر روی رفتار افرادی که از خیابان عبور میکنند انجام داده، متوجه شده است که مردم بیشتر آماده اطاعت از سیستمی هستند که بنظر میرسد ظاهرا به رفتار و داده های ورودی آنها توجه میکند.

ایتان آدار، متخصص در زمینه تعامل انسان-کامپیوتر در دانشگاه میشیگان، آن آربور، میگوید دکمه های غیرفعال، تأثیرات گول زننده ای از این نوع را بوجود می آورند چرا که مردم این حس داشتن کنترل بر روی سیستمی که دارند استفاده میکنند را دوست دارند. دکتر آدار متوجه میشود که دانشجویانش عموما در طراحی نرم افزار، یک دکمه "ذخیره کن" که قابل کلیک کردن باشد را هم در نظر میگیرند، دکمه ای که هیچ نقشی ایفا نمیکند جز دادن نوعی اطمینان خاطر به کاربرانی که نمی دانند تمام ضربه هایی که به صفحه کلید وارد میکنند بهرحال بصورت خودکار ذخیره میشوند. او میگوید به این مسأله بعنوان حسی از یک فریب نیکخواهانه فکر کنید که به تقابل با سردی ذاتی دنیای ماشینی می پردازد.

البته این فقط از یک منظر است. اما دست کم در تقاطع های خیابان، این دکمه های گول زننده میتوانند جنبه تاریکتری هم داشته باشند. رالف ریسر، رئیس مؤسسه فاکتوم، انستیتویی در وین که به مطالعه فاکتورهای روانشناسی در سیستمهای ترافیکی می پردازد، فکر میکند که امروزه آگاهی عابرین پیاده از وجود این دکمه ها و خشمی که نسبت به این فریبکاری در آنها ایجاد میشود، بیش از جنبه های مثبت و مفید آنها است.

طی سالیان متمادی،‌‌ مسئولین شهر نیویورک بیشتر تکمه‌های کنترل را که زمانی برای تنظیم چراغ‌های عابر پیاده‌ در شهر استفاده می‌شدند بی سر و صدا از کار انداختند. آنها به این نتیجه رسیده بودند که تایمرهای دیجیتال تقریباً همیشه بهتر عمل می کنند. تا سال 2004، کمتر از 750 تکمه از 3250 تکمه فعال باقی ماند. با این حال شهرداری تکمه‌های از کار افتاده که چیزی جز فشردن بیهوده و بی شمار انگشتان را در پی نداشتند، برنداشت.
اوایل تکمه‌ها بخاطر هزینه‌ی حذفشان باقی ماندند. اما معلوم شد که حتی تکمه‌های غیرفعال نیز کارایی دارند. به گفته تال اُرون گیلاد از دانشگاه بن گوریون شهر نِگِو، اسرائیل، عابرانی که تکمه را می فشردند به احتمال کمتری قبل از سبز شدن چراغ از خیابان عبور می‌کردند. او که به مطالعه رفتار عابران پرداخته است می گوید؛ افراد اغلب تمایل به تبعیت از سیستم‌هایی دارند که ورودی آنها را خودشان داده باشند.
ایتان آدار، متخصص تعامل رایانه و انسان در دانشگاه میشیگان - شهر آن آربور، معتقد است تکمه‌های غیرفعال مانند اثر دارونما عمل می کنند زیرا افراد حس کنترل بر سیستم های مورد استفاده خود را دوست دارند. به گفته وی دانشجویان او معمولاً در طراحی نرم‌افزارها تکمه ‌‌Save قابل کلیکی را تعبیه می کنند که تنها نقش آن ایجاد اطمینان در کاربرانی است که نمی‌دانند با فشردن هر کلید عملیات به طور خودکار ذخیره می شود. او می‌گوید این مسئله را همچون یک حیله کوچک ولی خیرخواهانه برای مقابله با ذات خشک و بی روح دنیای ماشینی ببینید.
این فقط یک جنبه‌ی این موضوع می‌باشد. اما تکمه های دارونما حداقل در تقاطع خیابان‌ها می‌تواند جنبه سیاهتری هم داشته باشند. رالف ریسر، مدیر مؤسسه‌ای در وین به نام فاکتوم که به مطالعه‌ی فاکتورهای روانشناسی در سیستم‌های ترافیک می پردازد، معتقد است در حال حاضر تبعات ناشی از آگاهی عابران به چنین موضوعی و احساس خشم برآمده از این حیله در آنها بر مزایای آن غلبه دارد.

طی سال‌ها، مسئولان شهر نیویورک اکثر دکمه‌های کنترل چراغ‌های راهنمایی شهر را بدون اطلاع‌رسانی گسترده غیرفعال کردند. آن‌ها به این نتیجه رسیده بودند که تایمرهای کامپیوتری تقریباً همیشه بهتر کار می‌کنند. تا سال ۲۰۰۴، کمتر از ۷۵۰ دکمه از ۳۲۵۰ دکمه هنوز فعال مانده بود. اما شهرداری دکمه‌های غیرفعال را برنداشت؛ دکمه‌هایی که انگشت‌های بی‌شماری را برای فشار دادن عبث به سوی خود می‌کشانْد.

در ابتدا هزینۀ برداشتن دکمه‌ها بود که موجب باقی ماندن‌شان شد. اما بعداً معلوم شد که حتی دکمه‌های غیرفعال هم کارکردی دارند. به گفته دکتر تال اورون گیلاد از دانشگاه بن گوریون نِگِب در اسرائیل، عابرانی که دکمه‌ای را فشار می‌دهند کمتر احتمال دارد که قبل از پدیدار شدن آدمک سبزرنگ چراغ از خیابان عبور کنند. او با مطالعۀ رفتار عابران هنگام عبور از خیابان، خاطرنشان می‌کند که افراد از سیستمی که ظاهراً به درون‌داد آن‌ها توجه نشان می‌دهد راحت‌تر تبعیت می‌کنند.

به باور دکتر ایتان آدار، متخصص تعامل انسان و رایانه در دانشگاه میشیگان، ان آربر، دکمه‌های غیرفعال نوعی اثر دلخوش‌کننده ایجاد می‌کنند؛ چون مردم دوست دارند حس کنند که سیستم مورد استفاده‌شان تحت کنترل آن‌هاست. دکتر آدار می‌گوید که دانشجویانش معمولاً یک دکمۀ قابلِ کلیک «ذخیره» در نرم‌افزارها طراحی می‌کنند که هیچ کارکردی ندارد جز اطمینان‌بخشی به کاربرانی که از ذخیرۀ خودکار ضربه‌های صفحه‌کلید بی‌خبرند. به گفتۀ وی، این را باید اندکی فریبکاری مصلحت‌آمیز برای مقابله با بی‌روحی ذاتی دنیای ماشینی دانست.

این یک جنبۀ ماجراست؛ اما حداقل در گذرگاه‌های عابر پیاده، این دکمه‌های دلخوش‌کننده ممکن است جنبۀ تاریک‌تری نیز داشته باشند. رالف ریسر، رئیس موسسۀ ویتنامی فاکتوم که عوامل روانشناختی در سیستم‌های حمل و نقل را مطالعه می‌کند، معتقد است که آگاه شدن عابران از وجود این دکمه‌ها و متعاقباً خشم آن‌ها از این فریبکاری حالا مزایای آن را تحت الشعاع قرار می‌دهد.

در طول سالیان متمادی، مقامات در شهر نیویورک، با اجتناب از هرگونه جنجال‌آفرینی، اکثرقریب به اتفاق کلیدهای کنترلی که زمانی چراغ‌های عبور و مرور عابران را در این شهر را فعال می‌داشتند را از کار انداختند. به اعتقاد ایشان، زمان‌سنج‌های رایانه‌ایی تقریبا همواره عملکرد بهتری از خود به نمایش گذاشته‌اند. تا سال 2004، کمی بیش از 750 عدد از 3250 عدد این کلید‌ها همچنان به فعالیت خود ادامه داده‌اند. با این وجود، شهرداری کلیدهای غیرفعال را از میان برنداشته‌است و آن‌ها همچنان برسرجای خود استوارند—و همین مسئله باعث شده‌است که تعداد بی‌شماری انگشت برروی این کلیدهای فشرده شود بدون آن‌که در عمل تاثیری هم داشته باشد.
درابتدا، باقی‌ گذاشتن کلیدها در محل اولیه خود به علت هزینه ایی بود که از میان برداشتن آن‌ها تحمیل می‌نمود. اما بعد مشخص شده که حتی کلیدهای غیرفعال نیز ایفای نقشی را برعهده دارند. به گفته‌ی تال اورون-گیلاد، از دانشگاه بن گوریون واقع در شهر نگب از کشور اسرائیل، عابرانی که کلیدی را می‌فشارند به ندرت پیش از مشاهده چراغ سبز از خیابان عبور ‌می‌کنند. او با مطالعه رفتارعابران در زمان عبورو مرور از خیابان به این نکته پی برد که افراد تمایل بیشتری به تبعیت از سامانه‌ایی دارند که ادعا می‌شود برحسب داده‌های ورودی آن‌ها عمل می‌نماید.
به گفته‌ی ایتان آدار، متخصص تعامل بین انسان و رایانه از دانشگاه میشیگان واقع در شهر ان آربر،کلیدهای غیرفعال یک‌چنین تاثیر نمادینی دارند چراکه تمایل افراد براین است که بر سامانه‌های تحت اختیار خود حس کنترل داشته باشند. دکتر آدار متوجه شده است که دانشجویانش معمولا در نرم‌افزارها تحت طراحی خود دکمه‌ "ذخیره" قابل فشار تعبیه می‌کنند که عملا هیچ کاربردی ندارد مگر اطمینان بخشی به آن دسته از کاربران ناهشیاری که درهرصورت ضربه‌های کلیدهای‌شان به طرز خودکار ذخیره شده‌است. به گفته‌ی او می‌توان به این کلیدهای نمادین به عنوان اندکی فریب خیرخواهانه نگریست که سردی نهادی دنیا ماشین را خنثی می‌نماید.
آنچه تاکنون صحبت از آن رفت تنها بیانگر یک دیدگاه بود. اما، حداقل در زمینه عبور و مرور از خیابان، کلیدهای نمادین دربردارنده زاویه تاریکی نیز هستند.رلف ریسر، سرپرست فکتم موسسه‌ایی واقع در شهر وین، که عوامل روان‌شناختی در سامانه‌های ترافیکی را بررسی می‌کند، متوجه شده‌است که آگاهی عابران از وجود بی اثر کلیدهای نمادین و نفرتی که درپی آگاهی از وجود چنین فریبی در آن‌ها حادث می‌شود، اکنون دیگر مزایای آن را تحت‌الشعاع قرار داده‌است.

در طول سالهاست که بدون هیچ مشکلی جدی در مورد آن، مقامات در نیویورک، اکثر دکمه های کنترل را غیر فعال کرده اند که یک بار چراغ های عبور گذرگاه در شهر را در اختیار داشتند. تایمرهای کامپیوتری، تصمیم گرفتند، تقریبا همیشه بهتر کار می کردند. تا سال 2004، کمتر از 750 از 3،250 چنین دکمه ها باقی مانده بود. با این وجود، دولت شهر دکمه های غیرفعال را کنار گذاشت و انگشتان بی شماری را به فریب دادن فشار داد.

در ابتدا، دکمه ها به دلیل هزینه حذف آنها جان سالم به در بردند. اما معلوم شد که حتی دکمه های غیر کارایی به هدف می رسند. طلعرون گیلاد از دانشگاه بن گوریون Negev در اسرائیل می گوید: عابران پیاده که یک دکمه را فشار می دهند، احتمال دارد که پیش از ظهور سبز ظاهر شوند. او پس از مطالعه رفتار در گذرگاه ها، متوجه شده است که مردم به راحتی از یک سیستم اطمینان می گیرند که به اهمیت ورود آنها احترام می گذارد.

Eytan Adar، متخصص تعامل انسان و کامپیوتر در دانشگاه میشیگان، آن آربور می گوید که دکمه های غیر فعال باعث ایجاد اثرات پلاسبو از این نوع می شوند، زیرا افرادی مانند تصور کنترل سیستم هایی که استفاده می کنند، احساس می کنند. دکتر آدار یادآور می شود که دانش آموزان او معمولا نرم افزار را با یک دکمه "ذخیره" قابل کلیک طراحی می کنند که هیچ نقشی در این امر ندارد، تا اطمینان یابند که کاربران نادیده بگیرند که کلیدهای خود را به طور خودکار به طور خودکار ذخیره می شوند. او می گوید، به عنوان لمس فریب خیرخواهانه برای مقابله با سرماخوردگی ذاتی جهان ماشین، می گوید.

این یک دیدگاه است اما، حداقل در جاده ها، دکمه های پلاسبو ممکن است یک طرف تیره تر داشته باشند. رالف ریسر، رئیس FACTUM، یک موسسه وین که فاکتورهای روانشناختی در سیستم های ترافیکی را بررسی می کند، معتقد است که آگاهی عابران پیاده از وجود آنها و نارضایتی ناشی از این فریب، در حال حاضر بیشتر از مزایای آن است.

در طول سالهای متمادی بدون هیچ مشکل جدی در این خصوص، مقامات نیویورک، اکثر دکمه های کنترل را غیرفعال کردند که زمانی چراغ عبورتقاطع ها بودند. تصمیم مقامات بر کامپیوتری شدنِ زمان سنج ها بود که اغلب اوقات بهتر کار می کردند. تا قبل از سال 2004، از 3250 دکمه ، کمتر از 750 عدد، فعال باقی ماندند . با این وجود، مقامات شهر دکمه های غیرفعال را حذف نکردند- بدین ترتیب، افراد بسیاری فریب می خوردند و دکمه بی اثر را فشار می دادند.
در ابتدا، به دلیل هزینه بری حذف دکمه ها، آنها را نگه داشتند. اما معلوم شد که حتی دکمه های غیر فعال، هدفمند هستند. تال اورون گیلاد از دانشگاه بن گوریون واقع در نِگِو اسرائیل می گوید: عابران پیاده که دکمه ای را فشار می دهند، بعید است که قبل از روشن شدن چراغ سبز، عبور کنند. او پس از مطالعۀ رفتار در تقاطع ها، متذکر می گردد که مردم به راحتی از سیستمی پیروی می کنند که طبق مفهوم داده هایشان است.
ایتَن آدار، متخصص تعامل انسان و کامپیوتر از دانشگاه میشیگان در شهر آن آربر می گوید که دکمه های غیر فعال باعث اثرات دارونما از این نوع می شوند، زیرا افراد کنترل سیستم هایی را می پسندند که از آنها استفاده می کنند. دکتر آدار یادآور می شود که دانشجویانش معمولاً نرم افزاری را با قابلیتِ کلیک بر دکمه "ذخیره" طراحی می کنند که هیچ نقشی در این امر ندارد، جز اینکه به کاربران ناآگاه اطمینان می بخشد که به هرحال، ضربه کلیدهایشان به طور خودکار ذخیره می شود. آقای آدار می گوید آن را متاثر از فریب خیرخواهانه برای مقابله با سردی ذاتی دنیای ماشینی می داند.
این یک دیدگاه است. ولی حداقل در تقاطع های جاده ای ، دکمه های دارونما ممکن است جنبۀ منفی داشته باشند. رالف ریسر، رئیس فکتوم، یک موسسه وین که عوامل روانشناختی در سیستم های ترافیکی را بررسی می کند، معتقد است که آگاهی عابران پیاده از وجود آنها و نارضایتی ناشی از این فریب، در حال حاضر بیش از مزایای آن است.