ProZ.com translation contests »
Benevolent deception: "The placebo button effect" » English to Persian (Farsi) » Entry by Mojdeh Sharifi


Source text in English

Translation by Mojdeh Sharifi (#25004)

Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.

Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.

Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.

That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits.
پس از گذشت سالهایی چند، مسئولان شهر نیویورک بدون اینکه سر و صدای زیادی به راه بیندازند، دکمه های کنترلی را که زمانی در سطح شهر بعنوان چراغهای راهنمای عابرین پیاده عمل میکردند، غیرفعال کردند. آنها به این نتیجه رسیدند که زمان سنجهای کامپیوتری تقریبا همیشه بهتر عمل کرده اند. تا سال 2004، از تعداد کل 3250 عدد از این دکمه ها، کمتر از 750 عدد همچنان کار میکردند. با این حال، مقامات شهر دکمه های غیرفعال را جمع آوری نکردند - در حالیکه انگشتهای بیشماری برای فشار دادن بیهوده به طرف دکمه ها اشاره میکردند.

در ابتدا، باقی ماندن دکمه ها بواسطه بالا بودن هزینه جمع آوری آنها بود. اما بعدا موضوع تبدیل شد به اینکه حتی دکمه های غیرفعال برای منظور خاصی به خدمت گرفته میشوند. خانم تل اورون-گیلاد از دانشگاه بن-گوریون نگیو (Negev) در اسرائیل میگوید عابرینی که دکمه را فشار میدهند کمتر احتمال دارد پیش از ظاهر شدن آدمک سبز چراغ راهنمایی از خیابان عبور کنند. او با مطالعه ای که بر روی رفتار افرادی که از خیابان عبور میکنند انجام داده، متوجه شده است که مردم بیشتر آماده اطاعت از سیستمی هستند که بنظر میرسد ظاهرا به رفتار و داده های ورودی آنها توجه میکند.

ایتان آدار، متخصص در زمینه تعامل انسان-کامپیوتر در دانشگاه میشیگان، آن آربور، میگوید دکمه های غیرفعال، تأثیرات گول زننده ای از این نوع را بوجود می آورند چرا که مردم این حس داشتن کنترل بر روی سیستمی که دارند استفاده میکنند را دوست دارند. دکتر آدار متوجه میشود که دانشجویانش عموما در طراحی نرم افزار، یک دکمه "ذخیره کن" که قابل کلیک کردن باشد را هم در نظر میگیرند، دکمه ای که هیچ نقشی ایفا نمیکند جز دادن نوعی اطمینان خاطر به کاربرانی که نمی دانند تمام ضربه هایی که به صفحه کلید وارد میکنند بهرحال بصورت خودکار ذخیره میشوند. او میگوید به این مسأله بعنوان حسی از یک فریب نیکخواهانه فکر کنید که به تقابل با سردی ذاتی دنیای ماشینی می پردازد.

البته این فقط از یک منظر است. اما دست کم در تقاطع های خیابان، این دکمه های گول زننده میتوانند جنبه تاریکتری هم داشته باشند. رالف ریسر، رئیس مؤسسه فاکتوم، انستیتویی در وین که به مطالعه فاکتورهای روانشناسی در سیستمهای ترافیکی می پردازد، فکر میکند که امروزه آگاهی عابرین پیاده از وجود این دکمه ها و خشمی که نسبت به این فریبکاری در آنها ایجاد میشود، بیش از جنبه های مثبت و مفید آنها است.


Discuss this entry