Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | مقامات نیویورک طی سالیان متمادی و به دور از هیاهوی زیاد، اکثر دکمههای کنترلی را که زمانی چراغهای عابر پیاده را کنترل میکردند، غیرفعال کردند. آنها عقیده داشتند که زمانسنجهای کامپیوتری در تقریباً تمام موارد دارای عملکردی بهتر هستند. تا سال ۲۰۰۴، کمتر از ۷۵۰ دکمه از این ۳۲۵۰ دکمه فعال ماند. با این وجود، دولت شهری دکمههای غیرفعال را جمعآوری نکرد تا انگشتهای بیشماری مشغول فشار دادن بیثمر این دکمهها شوند. در ابتدا، دلیل جمعآوری نشدن این دکمهها هزینه جمعآوری آنها بود. اما مشخص شد که حتی دکمههای غیرفعال نیز هدفی به همراه دارند. تال اوران گیلاد از دانشگاه بن گوریون نگب در اسرائیل میگوید احتمال اینکه عابرین پیادهای که دکمهای را فشار میدهند پیش از ظاهر شدن آدمک سبز از خیابان عبور کنند کمتر است. او با مطالعه بر روی رفتار افراد در تقاطعها به این موضوع پی برد که مردم رضایتمندانه از سیستمی پیروی میکنند که به دستورات آنها توجه داشته باشد. ایتان آدار، متخصص تعامل انسان-کامپیوتر در دانشگاه آن آربور میشیگان، میگوید دکمههای غیرفعال باعث ایجاد این نوع اثرات پلاسبو میشود، زیرا مردم دوست دارند کنترل سيستمهای مورد استفاده خود را در دست داشته باشند. دکتر آدار متوجه شد دانشجویانش معمولاً دکمه «ذخیره» قابل کلیک کردن در نرمافزارهای خود طراحی میکنند؛ دکمهای که تنها نقش آن اطمینان دادن به کاربرانی است که اطلاع ندارند فعالیت آنها در هر حال بهصورت خودکار ذخیره میشود. او میگوید این دکمه را به عنوان لمس فریبنده مفید جهت رویارویی با سردی ذاتی دنیای ماشینی در نظر میگیرند. این یک دیدگاه است. اما دکمههای پلاسبو حداقل در تقاطعها میتوانند طرف تیرهتری نیز داشته باشند. رالف ریسر، مدیر FACTUM - مؤسسهای در وین که بر روی عوامل روانشناختی در سیستمهای عبور و مرور مطالعه میکند - بر این باور است که ضرر حاصل از آگاهی عابرین پیاده از وجود این دکمهها و در نتیجه رنجش از این فریبکاری اکنون بیش از مزایای آن است. |