Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | در طول سالهای متمادی بدون هیچ مشکل جدی در این خصوص، مقامات نیویورک، اکثر دکمه های کنترل را غیرفعال کردند که زمانی چراغ عبورتقاطع ها بودند. تصمیم مقامات بر کامپیوتری شدنِ زمان سنج ها بود که اغلب اوقات بهتر کار می کردند. تا قبل از سال 2004، از 3250 دکمه ، کمتر از 750 عدد، فعال باقی ماندند . با این وجود، مقامات شهر دکمه های غیرفعال را حذف نکردند- بدین ترتیب، افراد بسیاری فریب می خوردند و دکمه بی اثر را فشار می دادند. در ابتدا، به دلیل هزینه بری حذف دکمه ها، آنها را نگه داشتند. اما معلوم شد که حتی دکمه های غیر فعال، هدفمند هستند. تال اورون گیلاد از دانشگاه بن گوریون واقع در نِگِو اسرائیل می گوید: عابران پیاده که دکمه ای را فشار می دهند، بعید است که قبل از روشن شدن چراغ سبز، عبور کنند. او پس از مطالعۀ رفتار در تقاطع ها، متذکر می گردد که مردم به راحتی از سیستمی پیروی می کنند که طبق مفهوم داده هایشان است. ایتَن آدار، متخصص تعامل انسان و کامپیوتر از دانشگاه میشیگان در شهر آن آربر می گوید که دکمه های غیر فعال باعث اثرات دارونما از این نوع می شوند، زیرا افراد کنترل سیستم هایی را می پسندند که از آنها استفاده می کنند. دکتر آدار یادآور می شود که دانشجویانش معمولاً نرم افزاری را با قابلیتِ کلیک بر دکمه "ذخیره" طراحی می کنند که هیچ نقشی در این امر ندارد، جز اینکه به کاربران ناآگاه اطمینان می بخشد که به هرحال، ضربه کلیدهایشان به طور خودکار ذخیره می شود. آقای آدار می گوید آن را متاثر از فریب خیرخواهانه برای مقابله با سردی ذاتی دنیای ماشینی می داند. این یک دیدگاه است. ولی حداقل در تقاطع های جاده ای ، دکمه های دارونما ممکن است جنبۀ منفی داشته باشند. رالف ریسر، رئیس فکتوم، یک موسسه وین که عوامل روانشناختی در سیستم های ترافیکی را بررسی می کند، معتقد است که آگاهی عابران پیاده از وجود آنها و نارضایتی ناشی از این فریب، در حال حاضر بیش از مزایای آن است. |