Αγαπητέ μου αναγνώστη, οφείλω πριν συνεχίσεις το διάβασμα να σε προειδοποιήσω ότι το ταξίδι που έκανα στη Ρώμη για να προσκυνήσω, για το οποίο θα σου μιλήσω ευθύς αμέσως, ήταν μια παταγώδης αποτυχία. Αν πιστεύεις ότι σε αυτό το βιβλίο θα βρεις ιστορίες για κατορθώματα και μεγάλους άθλους, ιστορίες για τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης και για τη νίκη που μπορεί να πετύχει κάποιος κόντρα στον ίδιο του τον εαυτό, τότε καλύτερα να σταματήσεις εδώ το διάβασμα. Θα γλιτώσεις και από την απογοήτευση. Όπως πολύ σοφά είχε πει Αριστοτέλης (αυτός πρέπει να ήταν, μπορεί και όχι, αλλά σίγουρα ήταν ένας πολύ σοφός κύριος που μίλαγε για πολλά): «Μακάριος ο αναλογιζόμενος περί των επιτευγμάτων του, αυτός θα έχει πολύ ελεύθερο χρόνο».

Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως αμφιβάλλω αν εγώ και οι δύο συνοδοιπόροι μου είχαμε σχεδιάσει ή το είχαμε σκοπό να τσακωθούμε στη διάρκεια του ταξιδίου μας. Η αλήθεια είναι ότι από την αρχή ακόμα παραβιάσαμε τον πρώτο κανόνα του προσκυνήματος και αυτή η πρωταρχική μας αμαρτία καθόρισε και την πορεία όλου του ταξιδιού. Τέλος πάντων, εκείνου του καταστροφικού προσκυνήματος.

Όταν ξεκινάς για προσκύνημα στους άγιους τόπους ο πρώτος κανόνας είναι απλός. Το ταξίδι αρχίζει με το που περάσεις την εξώπορτα του σπιτιού σου. Πως θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ταξίδι στους άγιους τόπους από τη στιγμή που ούτε αυτό δεν κάναμε; Όταν ένας προσκυνητής του μεσαίωνα αποφάσιζε να περπατήσει μέχρι το Σαντιάγκο δε Κομποστέλλα (ή ακόμα και στην περίπτωση που ο εξομολογητής τον προέτρεπε πολύ φιλικά να πάει εκεί μήπως και εξαγνίσει έτσι τις αμαρτίες του), δεν υπήρχε περίπτωση να πήγαινε με άμαξα μέχρι το Ρονθεσβάγιες και μετά να έλεγε ότι πλέον ξεκινάει το ταξίδι. Δεν γίνονταν τέτοια πράγματα. Έβαζε τα σανδάλια του, έπαιρνε το μπαστούνι και το δισάκι του, αποχαιρετούσε την οικογένειά του μέσα σε ποτάμια δακρύων, και αφού έκανε όλα αυτά ήταν έτοιμος να πάρει τον δρόμο του περπατώντας για μήνες μέχρι να φτάσει στον προορισμό (φυσικά πάντα υπό την προϋπόθεση ότι το ταξίδι δεν θα διακοπτόταν στη μέση από ληστές, αγρίμια, από το κρύο, την πείνα ή καμιά επιδημία).

Βέβαια εμείς σε καμία περίπτωση δεν διαθέταμε τους τρεις μήνες που χρειάζονται για ολόκληρο το ταξίδι μέχρι τη Ρώμη, αν θεωρήσουμε ότι θα ξεκινούσαμε από την πόρτα του σπιτιού μας, φορώντας σανδάλια και παίρνοντας τους δρόμους. Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε να κάνουμε ό,τι πιο κοντινό σε αυτό μπορούσαμε. Αφού όπως είπαμε δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε όλο τον δρόμο από την Ισπανία με τα πόδια, πήραμε ένα αεροπλάνο και φτάσαμε σε ένα που παλιότερα ήταν κι εκείνο μέρος της Ισπανίας. Με λίγα λόγια πετάξαμε μέχρι τη Νάπολη. Είτε το πιστεύεις είτε όχι η Νάπολη, όπως και η Σικελία, ανήκαν κάποτε στην Ισπανία. Ήταν την εποχή του βασιλιά Φελίπε του Β’, ο οποίος νομίσματά του έβαζε τον τίτλο του, Hispaniarum Rex. Έναν τίτλο πιο σύντομος από το αν έλεγε Βασιλιάς της Νάπολης, της Σικελίας, και χιλίων-δυο χωρών. Για δυόμιση αιώνες η πανέμορφη πόλη της Νάπολης ήταν ένα από τα κοσμήματα του Στέμματος της Ισπανίας (ή, όπως λένε άλλοι, της Αραγονίας). Δεν ήταν βέβαια και μεγάλο το διάστημα αν το συγκρίνεις με το πόσα χρόνια κατείχαμε για παράδειγμα την Αργεντινή. Αυτό δείχνει και τη θλιβερή κατάσταση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, ένα πρόβλημα που ελάχιστοι έχουν αντιληφθεί.

Πριν συνεχίσεις, αγαπητέ αναγνώστη, πρέπει να σε προειδοποιήσω ότι το προσκυνηματικό ταξίδι στη Ρώμη που πρόκειται να σου διηγηθώ ήταν σκέτη καταστροφή. Αν περιμένεις να βρεις σ’ αυτό το βιβλίο μια ιστορία υπεροχής, άθλους, δύναμη της θέλησης και επικράτηση κάποιου επί του ίδιου του εαυτού του, καλύτερα να αφήσεις αμέσως την ανάγνωση, για να μην απογοητευτείς. Όπως σοφά έλεγε ο Αριστοτέλης (υποθέτω ότι ήταν ο Αριστοτέλης, καθώς ήταν πολύ σοφός κύριος και έλεγε πολλά πράγματα): «Τυχερός αυτός που ασχολείται με το να συλλογίζεται τα επιτεύγματά του, καθώς θα έχει πολύ ελεύθερο χρόνο».

Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε ούτε ένα σχέδιο ή στόχος που να μην αθετήσαμε σε όλη τη διαδρομή οι δύο συνταξιδιώτες μου κι εγώ. Πράγματι, ξεκινήσαμε να παραβιάζουμε τον πρώτο κανόνα του προσκυνήματος, και η παράβαση αυτή καθόρισε τη γενικότερη πορεία του ταξιδιού μας. Τη σκέτη καταστροφή, όπως προείπα.

Ο πρώτος κανόνας του προσκυνηματικού ταξιδιού λέει απλούστατα ότι η διαδρομή πρέπει να ξεκινά από την πόρτα του σπιτιού σου. Διαφορετικά, δε γίνεται να μιλάμε για προσκύνημα. Όταν ένας προσκυνητής του Μεσαίωνα αποφάσιζε να πάει με τα πόδια μέχρι το Σαντιάγο (ή του το ζητούσε ο εξομολογητής του, για να εξαγνίσει τις αμαρτίες του) δεν πήγαινε με άμαξα μέχρι το Ρονθεσβάγιες, για να ξεκινήσει από εκεί τη διαδρομή του. Όχι. Φορούσε σανδάλια, έπαιρνε τη μαγκούρα και τον δερμάτινο σάκο, αποχαιρετούσε την οικογένεια και τους πλημμυρισμένους με δάκρυα συγγενείς και ξεκινούσε να μετρά τους μήνες που υπολείπονταν για να φτάσει στον προορισμό του (αν, φυσικά, οι ληστές, τα άγρια ζώα, το κρύο, η πείνα ή η πανώλη δε διέκοπταν ολοφάνερα το ταξίδι του).

Εμείς, ωστόσο, δε διαθέταμε τους τρεις μήνες που θα μας έπαιρνε κανονικά ολόκληρο το ταξίδι για τη Ρώμη ξεκινώντας από το σπίτι μας με σανδάλια και περπατώντας. Έτσι, λοιπόν, επιλέξαμε να κάνουμε ό,τι πιο παραπλήσιο. Καθώς δε γινόταν να φύγουμε από την Ισπανία με τα πόδια, πήραμε το αεροπλάνο για μια πόλη της παλιάς Ισπανίας, για να φύγουμε από εκεί. Δηλαδή, ταξιδέψαμε μέχρι τη Νάπολη. Διότι η Νάπολη και η Σικελία, αν και μοιάζει σαν ψέμα, κάποτε ήταν ισπανικές. Όταν τα νομίσματα του Φιλίππου Β’ έγραφαν Hispaniarum Rex, εννοούσαν εν συντομία τον Βασιλιά της Νάπολης, της Σικελίας και άλλων πολλών τόπων. Η πανέμορφη πόλη της Νάπολης αποτελούσε ένα από τα στολίδια του Στέμματος της Ισπανίας (ή της Αραγωνίας) για δύο αιώνες και κάτι, λίγο λιγότερο από ό,τι η Αργεντινή, για παράδειγμα. Πρόκειται για ένα δείγμα της θλιβερής κατάστασης του εκπαιδευτικού μας συστήματος που σχεδόν κανείς δε γνωρίζει.

Πριν συνεχίσεις, αγαπητέ αναγνώστη, πρέπει να σε προειδοποιήσω πως το προσκύνημα στην Ρώμη το οποίο θα σου διηγηθώ σε λίγο ήταν σκέτη καταστροφή. Αν περιμένεις να βρεις σε αυτό το βιβλίο μια ιστορία προσωπικής ολοκλήρωσης, σωματικών κατορθωμάτων, βούλησης και νίκης πάνω στον εαυτό σου, καλύτερα να αφήσεις την ανάγνωση για να αποφύγεις την απογοήτευση. Όπως πολύ σοφά έλεγε ο Αριστοτέλης (λέω εγώ ότι ήταν ο Αριστοτέλης, επειδή ήταν ένας πολύ σοφός κύριος που έλεγε πολλά): “Μακάριος όποιος απασχολεί το χρόνο του συλλογιζόμενος για τα δικά του κατορθώματα, γιατί θα έχει πολύ ελεύθερο χρόνο”.

Η λυπητερή αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε σχεδόν ούτε ένα σχέδιο ή σκοπό που να μην αθετήσαμε εγώ και οι δύο συνταξιδιώτες μου κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας. Μάλιστα, ξεκινήσαμε αθετώντας τον πρώτο κανόνα οποιουδήποτε προσκυνήματος, και αυτή η πρώτη αθέτηση σημάδεψε τον γενικό χαρακτήρα ολόκληρου του ταξιδιού μας. Όπως είπα: προσκύνημα σκέτη καταστροφή

Ο πρώτος κανόνας παντός προσκυνήματος λέει απλούστατα πως ο δρόμος πρέπει να ξεκινήσει από την ίδια την πόρτα του σπιτιού σου. Αλλιώς δεν γίνεται να μιλάς για προσκύνημα. Όταν ένας προσκυνητής του Μεσαίωνα έλεγε πως περπατούσε έως το Σαντιάγκο (ή καλούνταν φιλικά από τον εξομολογητή του να το κάνει, για να εξαχνιστεί από τις αμαρτίες του), δεν πήγανε με άμαξα έως το Ρονσεβώ για να ξεκινήσει από εκεί το δρόμο του. Όχι. Έβαζε τις εσπαντρίγιες του, έπαιρνε το μπαστούνι και το σακούλι του, αποχαιρετούσε την οικογένεια του μέσα σε άφθονα δάκρυα, τους πιο κοντινούς συγγενείς του και ξεκινούσε να περπατά όσους μήνες χρειαζόταν μέχρι να φτάσει στον προορισμό του (αν οι κλέφτες, τα άγρια ζώα, το κρύο, η πείνα και η πανούκλα δεν κάνανε αισθητά πιο σύντομο το προσκύνημά του, βέβαια).


Εμείς όμως δεν είχαμε τους τρεις μήνες που θα χρειαζόμασταν για να κάνουμε ολόκληρο το ταξίδι στη Ρώμη από το σπίτι μας με εσπαντρίγια και δρόμο. Επομένως, αποφασίσαμε να κάνουμε ό,τι έμοιαζε πιο πολύ: επειδή δεν μπορούσαμε να βγούμε περπατώντας από την Ισπανία, πήγαμε με αεροπλάνο σε μια από τις πόλεις τις παλιάς Ισπανικής Αυτοκρατορίας, για να ξεκινήσουμε από εκεί. Δηλαδή, ταξιδέψαμε μέχρι τη Νάπολη, γιατί η Νάπολη και η Σικελία, είτε το πιστεύετε είτε όχι, ήταν για κάποιο καιρό μέρος της επικράτειας της Ισπανίας. Όταν στα νομίσματα του Φίλιππου του Β’ έγραφε Hispaniarum Rex, δεν ήταν παρά ένας σύντομος τρόπος να πει Βασιλιάς της Νάπολης, της Σικελίας και πολλών άλλων τόπων. Η όμορφη πόλη της Σικελίας ήταν ένα από τα στολίδια στο Ισπανικό (ή της Αραγονίας) Στέμμα για δυόμισι αιώνες, λίγο λιγότερο από την Αργεντινή, για παράδειγμα. Είναι δείγμα της λυπητερής κατάστασης του εκπαιδευτικού συστήματός μας το γεγονός ότι σχεδόν κανένας δεν το γνωρίζει.

Πριν συνεχίσετε, αγαπητός αναγνώστης, πρέπει να σας προειδοποιήσω ότι το προσκύνημα στη Ρώμη, το οποίο θα σας πω, ήταν μια τέλεια καταστροφή. Εάν ελπίζετε να βρείτε σε αυτό το βιβλίο μια ιστορία για την υπερνίκηση, τα φυσικά επιτεύγματα, τη βία και τη νίκη πάνω στον εαυτό σας, είναι καλύτερο να σταματήσετε να διαβάζετε, για να αποφύγετε την απογοήτευση. Όπως είπε ο Αριστοτέλης με σύνεση (λέω ότι θα ήταν ο Αριστοτέλης, επειδή ήταν πολύ σοφός και είπε πολλά πράγματα): "Ευλογημένος είναι εκείνος που ξοδεύει το χρόνο να διαλογίζεται για τα δικά του επιτεύγματα, γιατί θα έχει πολύ ελεύθερο χρόνο".

Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι δεν υπήρχε σχεδόν κανένα σχέδιο ή σκοπό ότι οι δύο σύντροφοί μου και εγώ δεν σπάσαμε στο δρόμο. Στην πραγματικότητα, ξεκινήσαμε να σπάμε τον πρώτο κανόνα κάθε προσκυνήματος και αυτή η πρώτη παράβαση σηματοδότησε τον γενικό τόνο ολόκληρου του ταξιδιού μας. Αυτό είπε, μια καταστροφική καταστροφή.

Ο πρώτος κανόνας κάθε προσκυνήματος λέει απλά ότι ο δρόμος πρέπει να ξεκινά από την πόρτα του ίδιου του σπιτιού. Διαφορετικά, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για προσκύνημα. Όταν ένας μεσαιωνικός προσκυνητής αποφάσισε να περπατήσει στο Σαντιάγκο (ή ήταν ευγενικά προσκλημένος να το πράξει από τον εξομοιωτή του, να καθαρίσει τις αμαρτίες του), δεν πήγε με τη μεταφορά στο Roncesvalles για να ξεκινήσει το ταξίδι του εκεί. Όχι. Έβαλε τα espadrilles, πήρε το προσωπικό και την τσάντα, είπε αντίο στην οικογένεια ανάμεσα στα άφθονα δάκρυα των πιο κοντινών συγγενών του και άρχισε να περπατά τους μήνες που χρειαζόταν μέχρι να φτάσει στον προορισμό του (αν έκαναν ληστές, άγρια ​​ζώα , το κρύο, η πείνα ή οι πληγές δεν μείωνε σημαντικά το προσκύνημα, φυσικά).

Εμείς, όμως, δεν είχαμε τους τρεις μήνες που θα έπρεπε να κάνουμε για να κάνουμε όλο το ταξίδι στη Ρώμη από το σπίτι μας με βάση το espadrille και το δρόμο. Έτσι, αποφασίσαμε να κάνουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά. Καθώς δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε από την Ισπανία, πήγαμε με αεροπλάνο σε μια από την παλιά Ισπανία, για να φύγουμε από εκεί. Δηλαδή, ταξιδεύουμε στη Νάπολη. Επειδή η Νάπολη και η Σικελία, αν και φαίνεται ψέμα, ήταν κάποτε Ισπανία. Όταν τα νομίσματα του Φιλίππου Β είπαν το ισπανικό όνομα Reps, ήταν ένας συντομογραφημένος τρόπος να λέει ο βασιλιάς της Νάπολης, η Σικελία και πολλά άλλα μέρη. Η όμορφη πόλη της Νάπολης ήταν ένα από τα κοσμήματα της ισπανικής (ή αραγονικής) στέμης για δυόμισι αιώνες, λίγο λιγότερο από την Αργεντινή, για παράδειγμα. Είναι ένα σημάδι της λυπημένης κατάστασης του εκπαιδευτικού μας συστήματος που σχεδόν κανείς δεν γνωρίζει.