Η στιγμή κατά την οποία ο Νιλ Άρμστρονγκ πάτησε το πόδι του πριν από 50 χρόνια στο έδαφος της Σελήνης ενέπνευσε στον κόσμο δέος, περηφάνεια και θαυμασμό. Η εφημερίδα αυτή υποστήριξε ότι «από σήμερα, ο άνθρωπος μπορεί να πάει σε οποιοδήποτε μέρος του σύμπαντος θέλει ο νους του και καταφέρνει με την εφευρετικότητά του… στους πλανήτες, είναι σίγουρο ότι αρκετά σύντομα θα πάει ο άνθρωπος.» Όμως όχι. Η προσσελήνωση ήταν μια στιγμή εκτροπής, ένας στόχος που επιτεύχθηκε όχι ως ένας σκοπός αυτός καθαυτός, αλλά ως ένας τρόπος να δείξει η Αμερική τις εξαιρετικές της δυνατότητες. Άπαξ και αυτό αποδείχθηκε, δεν υπήρχε λόγος να επαναληφθεί. Μόνο 571 άτομα έχουν βγει σε διαστημική τροχιά. Και από το 1972 και μετά, κανένας δεν τόλμησε να απομακρυνθεί στο διάστημα περισσότερο από την απόσταση μεταξύ Σικάγου και Ντε Μόιν.
Τα επόμενα 50 χρόνια θα είναι τελείως διαφορετικά. Τα κόστη που πέφτουν, οι νέες τεχνολογίες, οι φιλοδοξίες των Κινέζων και των Ινδών, καθώς και μια νέα γενιά επιχειρηματιών προοιωνίζουν μια εποχή επιθετικής ανάπτυξης στο διάστημα. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα περιλαμβάνει τουρισμό για τους έχοντες και καλύτερα δίκτυα επικοινωνιών για όλους. Μακροπρόθεσμα μπορεί να περιλαμβάνει εξόρυξη ορυκτών και ακόμα και μαζικές μεταφορές. Το διάστημα θα γίνει ακόμα περισσότερο κάτι σαν μια προέκταση της Γης – ένα πεδίο μάχης για επιχειρήσεις και ιδιώτες επιχειρηματίες, και όχι μόνο για κυβερνήσεις. Για να γίνει όμως αυτό πραγματικότητα, ο κόσμος πρέπει να δημιουργήσει ένα σύστημα νόμων που θα διέπουν τα ουράνια – τόσο σε καιρό ειρήνης, όσο και σε καιρό πολέμου, αν φτάσουμε σε κάτι τέτοιο.
Μέχρι τώρα, η ανάπτυξη στο διάστημα έχει εστιάσει στη διευκόλυνση της ζωής εδώ κάτω – κυρίως δορυφορικές επικοινωνίες για ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές και για πλοήγηση. Τώρα δύο πράγματα αλλάζουν. Πρώτον, τα γεωπολιτικά τροφοδοτούν μια νέα ώθηση για αποστολή ανθρώπων πέρα από τα αβαθή των χαμηλών τροχιών γύρω από τη Γη. Η Κίνα σχεδιάζει να στείλει ανθρώπους στη Σελήνη μέχρι το 2035. Η κυβέρνηση του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ θέλει να επιστρέψουν εκεί πάνω οι Αμερικανοί μέχρι το 2024. Τα κόστη που πέφτουν κάνουν αυτή την προσπάθεια επίδειξης πιο προσιτή από πριν. Το πρόγραμμα Απόλλων κόστισε (σε σημερινά χρήματα) εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια. Τώρα το εισιτήριο κοστίζει δεκάδες δισεκατομμύρια.
[ … ]
Είναι λάθος να παρουσιάζεται το διάστημα ως μια ρομαντική μυθοπλασία του Άγριου Γουέστ, ως άναρχα σύνορα όπου η ανθρωπότητα μπορεί να ξεφορτωθεί τα δεσμά της και να ανακαλύψει ξανά τη μοίρα της. Για να πραγματοποιήσει το διάστημα την υπόσχεσή του, είναι απαραίτητη μια διακυβέρνηση. Σε καιρούς όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους κανόνες για το επίγειο εμπόριο χαλύβδινων ράβδων και σόγιας, αυτό μάλλον ακούγεται σαν να ζητάμε πολλά. Χωρίς αυτήν όμως, οι προσδοκίες για όλα αυτά που βρίσκονται πέρα από τη Γη, στην καλύτερη περίπτωση θα χρειαστεί να περιμένουν άλλα 50 χρόνια. Στη χειρότερη, το διάστημα θα προσθέσει νέα προβλήματα στη Γη.

Όταν ο Νιλ Άρμστρονγκ πάτησε πριν από 50 χρόνια το πόδι του στην επιφάνεια της Σελήνης, οι άνθρωποι ανά τον κόσμο αισθάνθηκαν δέος, περηφάνεια και θαυμασμό. Η παρούσα εφημερίδα υποστήριξε τότε ότι «οι άνθρωποι μπορούν από σήμερα να ταξιδέψουν οπουδήποτε στο σύμπαν θελήσει ο νους τους και επιτρέψει η εφευρετικότητά τους… είναι πια βέβαιο ότι, αργά ή γρήγορα, ο Άνθρωπος θα φτάσει στους πλανήτες». Κι όμως: Η προσγείωση στη Σελήνη δεν ήταν παρά μια παρέκκλιση, ένας στόχος που δεν τέθηκε ως αυτοσκοπός αλλά ως ένα μέσο σηματοδότησης των καινοφανών δυνατοτήτων της Αμερικής. Από τη στιγμή που το γεγονός αυτό είχε αποδειχθεί, δεν έχρηζε περαιτέρω θεμελίωσης. Μόλις 571 άνθρωποι έχουν βρεθεί σε τροχιά· κι από το 1972, κανείς δεν έχει ταξιδέψει σε απόσταση από τη Γη πολύ μεγαλύτερη των 500 χιλιομέτρων.

Τα επόμενα 50 χρόνια θα φέρουν πολύ μεγαλύτερες αλλαγές. Η μείωση του κόστους, οι νέες τεχνολογίες, οι φιλοδοξίες της Κίνας και της Ινδίας, και η έλευση μιας νέας γενιάς επιχειρηματιών προοιωνίζονται μια εποχή ραγδαίας προόδου για την εξερεύνηση του διαστήματος. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η εποχή αυτή θα περιλαμβάνει τουρισμό για τους πλούσιους και βελτιωμένα επικοινωνιακά δίκτυα για όλους· μακροπρόθεσμα, ίσως επιφυλάξει εκμετάλλευση ορυκτών πόρων, ή ακόμα και μαζική μεταφορά. Το Διάστημα θα μοιάζει όλο και περισσότερο με προέκταση της γης –ένας χώρος όπου θα δραστηριοποιούνται επιχειρήσεις και ιδιώτες, όχι μόνο κυβερνήσεις. Όμως, η εκπλήρωση αυτής της υπόσχεσης προϋποθέτει τη δημιουργία ενός νομικού συστήματος που να διέπει τους ουρανούς –τόσο εν καιρώ ειρήνης, όσο και σε ενδεχόμενο καιρό πολέμου.

Η ανάπτυξη της διαστημικής τεχνολογίας έχει μέχρι σήμερα επικεντρωθεί στη διευκόλυνση των επίγειων δραστηριοτήτων –κυρίως των δορυφορικών επικοινωνιών που χρησιμοποιούνται σε ραδιοτηλεοπτικές μεταδόσεις και μέσα πλοήγησης. Στις μέρες μας, δύο πράγματα αλλάζουν: Πρώτον, η γεωπολιτική ωθεί εκ νέου προς την κατεύθυνση επανδρωμένων αποστολών που να μην περιορίζονται σε χαμηλής τροχιάς περιστροφές γύρω απ’ τη Γη. Η Κίνα φιλοδοξεί να έχει προσγειώσει ανθρώπους στη Σελήνη μέχρι το 2035. Η κυβέρνηση του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, από την άλλη, θέλει να ξαναδεί Αμερικανούς να πατούν στη Σελήνη πριν το 2024. Η μείωση του κόστους καθιστά τέτοιου είδους επιδείξεις πιο προσιτές οικονομικά από ποτέ πριν. Το πρόγραμμα Απόλλων κόστισε εκατοντάδες δις δολάρια (σε σημερινά χρήματα). Σήμερα, από την άλλη, ξεμπερδεύεις με μερικές δεκάδες δις.

[…]

Είναι λάθος να παρουσιάζουμε το Διάστημα ως μία εξιδανικευμένη εκδοχή της Άγριας Δύσης, μια αναρχική παραμεθόριο, όπου η ανθρωπότητα θα μπορέσει ν’ αποτινάξει τα δεσμά της και να επαναπροσδιορίσει το πεπρωμένο της. Η εκπλήρωση της υπόσχεσης του Διαστήματος απαιτεί διακυβέρνηση. Σε μια εποχή, όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν να συμφωνήσουν ως προς τους κανόνες χερσαίου εμπορίου αγαθών όπως ο χάλυβας κι η σόγια, ένα τέτοιο αίτημα φαντάζει ενδεχομένως ουτοπικό. Όμως, χωρίς αυτό, η αξιοποίηση των δυνατοτήτων του Διαστήματος θα πρέπει, στην καλύτερη περίπτωση, να περιμένει τουλάχιστον 50 χρόνια ακόμα. Στη χειρότερη, το Διάστημα θα μπορούσε να προσθέσει και νέα προβλήματα στα ήδη υπάρχοντα του πλανήτη μας.