Antes de que continúes, querido lector, debo advertirte que la peregrinación a Roma que estoy a punto de relatarte fue un perfecto desastre. Si esperas encontrar en este libro una historia de superación, hazañas físicas, fuerza de voluntad y victoria sobre uno mismo, es mejor que dejes ya la lectura, para evitar una decepción. Como sabiamente decía Aristóteles (digo yo que sería Aristóteles, porque era un señor muy sabio y decía muchas cosas): «Dichoso quien ocupa su tiempo en meditar sobre sus propios logros, porque tendrá mucho tiempo libre».
La triste realidad es que apenas hubo plan o propósito que no rompiéramos a lo largo del camino mis dos compañeros y yo. De hecho, empezamos incumpliendo la primera norma de toda peregrinación y esta primera transgresión marcó el tono general de todo nuestro viaje. Lo dicho, un desastre de peregrinación.
La primera norma de toda peregrinación dice, sencillamente, que el camino debe comenzar en la puerta de la propia casa. De otro modo, apenas puede hablarse de peregrinación. Cuando un peregrino medieval decidía caminar hasta Santiago (o era amablemente invitado a hacerlo por su confesor, para purgar sus pecados), no iba en carroza hasta Roncesvalles para comenzar allí su camino. No. Se calzaba las alpargatas, tomaba el cayado y el zurrón, se despedía de la familia entre las abundantes lágrimas de sus parientes más próximos y echaba a andar los meses que hicieran falta hasta llegar a su destino (si los bandidos, los animales salvajes, el frío, el hambre o las pestes no acortaban sensiblemente la peregrinación, claro).
Nosotros, sin embargo, no teníamos los tres meses que habríamos tardado en hacer el viaje entero hasta Roma desde nuestra casa a base de alpargata y carretera. Así pues, decidimos hacer lo más parecido posible. Como no podíamos salir andando desde España, fuimos en avión hasta una de las antiguas Españas, para salir desde allí. Es decir, viajamos hasta Nápoles. Porque Nápoles y Sicilia, aunque parezca mentira, fueron un tiempo Españas. Cuando las monedas de Felipe II decían Hispaniarum Rex, era una forma abreviada de decir Rey de Nápoles, de Sicilia y de otros muchos sitios. La bella ciudad de Nápoles fue una de las joyas de la Corona española (o aragonesa) durante dos siglos y medio, poco menos tiempo que Argentina, por ejemplo. Es una muestra del triste estado de nuestro sistema educativo que casi nadie sea consciente de ello. | Prije nastavka, dragi čitatelju, moram te upozoriti da je hodočašće u Rim koje ću ovdje opisati bilo savršena katastrofa. Ako se nadaš u ovoj knjizi susresti priču o nadvladavanju, tjelesnim pothvatima, snazi volje i pobjedi nad samim sobom, prestani čitati kako bi izbjegao razočaranje. Aristotel je mudro rekao (kažem da je to bio Aristotel jer je on bio vrlo mudar gospodin koji je mnogo toga rekao): «Sretan je onaj koji vrijeme provodi meditirajući nad vlastitim uspjesima jer će imati mnogo slobodnog vremena». Žalosna je stvarnost da gotovo i nije bilo plana i cilja koje moja dva druga i ja nismo putem prekršili. Zapravo, nismo slijedili prvo pravilo svih hodočašća, a taj je prvi prekršaj dao ton cijelom putovanju. Kao što rekoh, katastrofalno hodočašće. Prvo pravilo hodočašća kaže, jednostavno, da hod treba početi na vratima vlastite kuće. U suprotnom se i ne može govoriti o hodočašću. Kad bi srednjovjekovni hodočasnik odlučio poći do Santiaga (ili bi ga onamo ljubazno uputio njegov ispovjednik kako bi iskupio grijehe), ne bi išao kočijom do Roncesvallesa kako bi ondje počeo hodati. Ne. Obuo bi espadrile, uzeo štap i vreću, oprostio se od obitelji uz gorke suze svojih najbližih i počeo hodati kroz mjesece potrebne za dolazak na cilj (jasno, ako mu banditi, divlje životinje, hladnoća, glad i kuga ne bi primjetno skratili hodočašće). Mi, pak, nismo imali tri mjeseca potrebna za putovanje espadrilama i cestom od naše kuće do Rima. Stoga smo odlučili postupiti što sličnije. Nismo mogli pješice izaći iz Španjolske pa smo sjeli na avion do drevne Španjolske kako bismo krenuli odande. Drugim riječima, otputovali smo do Napulja. Napulj i Sicilija, koliko god to možda zvučalo kao laž, neko su vrijeme pripadali Španjolskoj. Natpisom Hispaniarum Rex na novcu Filipa II skraćeno je rečeno Kralj Napulja, Sicilije i mnogih drugih mjesta. Lijepi je Napulj bio jedan od bisera španjolske (ili aragonske) krune tijekom dva i pol stoljeća, nešto kraće od, primjerice, Argentine. Činjenica da gotovo nitko nije toga svjestan samo ukazuje na tužno stanje našeg obrazovnog sustava. |