Neil Armstrong’un 50 yıl önce Ay'ın yüzeyine ayak bastığı an, bütün dünyada korkuyla karışık saygı, gurur ve merak uyandırdı. Bu gazete o sırada, "insanoğlu, bugünden sonra, evrende canının istediği ve yaratıcılığının onu götüreceği her yere gidebileceğini [...] insanoğlunun gezegenlere gitmesinin ise kesinlikle an meselesi olduğunu” ileri sürmüştü. Ama hayır. Ay’a iniş bir sapma idi; kendi başına bir amaç olarak değil, Amerika'nın olağanüstü yeteneklerini göstermenin aracı olarak ulaşılan bir hedefti. Bu tespitin, bir kez yapıldıktan sonra yeniden yapılması gerekmiyor. Zira bugüne kadar yörüngede yalnızca 571 kişi bulundu; 1972'den beri hiç kimse uzayda Des Moines-Chicago arasındaki mesafeden daha uzağa gitme girişiminde bulunmadı.

Önümüzdeki 50 yıl çok farklı görünecek. Azalan maliyetler, yeni teknolojiler, Çin ve Hindistan’ın hırsları ve yeni nesil girişimciler, uzay gelişimi açısından cesur bir dönemi vaat ediyor. Bu dönemin zenginler için turizm olanaklarını ve herkes için ise daha iyi iletişim ağlarını getireceği kesin gibi; uzun vadede ise madenlerin işletilmesini ve hatta toplu taşımayı da getirebilir. Uzay, giderek daha fazla, Dünya'nın bir uzantısı (şirketler ve özel şahıslar için bir arena) haline gelecek. Ancak bu vaadin gerçekleşmesi için, dünyanın gökleri yönetmeye yönelik -hem barışta ve hem de iş o noktaya varacak olursa, savaşta- bir yasalar sistemi oluşturması gerekiyor.

Uzayın gelişimi konusunda şu ana dek yukarıdan aşağı uzanan faaliyetlere (özellikle yayıncılığa yönelik uydu iletişimi ve navigasyon) olanak sağlanmasına yoğunlaşıldı. Şu anda ise iki şey değişiyor. Birincisi, jeopolitik, insanları alçak Dünya yörüngesinin sığlığının ötesine göndermek için yeni bir çabayı tetikliyor. Çin, 2035 yılına kadar Ay’a insan indirmeyi planlıyor. Başkan Donald Trump yönetimi, Amerikalıların 2024 yılına kadar tekrar orada olmalarını istiyor. Öte yandan düşen maliyetler, bunun geçmişe oranla daha uygun bir bütçeyle yapılabileceğini gösteriyor. Apollo -bugünün parasıyla- yüz milyarlarca dolara mal olmuştu. Günümüzde ise bilet fiyatı birkaç on milyar dolar.

[...]

Uzayı, insanlığın zincirlerinden kurtulup yazgısını yeniden keşfedebileceği anarşik bir hudut bölgesi, romantize edilmiş bir Vahşi Batı olarak sunmak hata olur. Dünyanın, çelik çubuklar ve soya fasulyesinin kara ticaretine dair kurallar konusunda anlaşmaya varamadığı bir devirde bu, çok şey istemek gibi görünebilir. Ama bu olmadan, Dünya'nın ötesinde uzanan her şeyin potansiyeli, gerçekleşmek için en iyi durumda 50 yıl daha bekleyecektir. En kötü durumda ise uzay, Dünya'nın sorunlarına sorun katabilir.

50 yıl önce Neil Armstrong'un Ay'a adımını atması tüm dünyada heyecan, gurur ve merak yaratmıştı. Bu gazete "bugünden itibaren insanoğlu evrende aklının hayal edebildiği ve yeteneklerinin elverdiği her yere gidebilir... insanlık er ya da geç gezegenlere kesinlikle gidecek" demişti. Fakat hayır. Ay'a inmek bir yanılsamaydı; başlı başına bir hedef değil, Amerika'nın olağanüstü kapasitesini göstermek için ulaşılmış bir hedefti. Bu noktaya bir kez varıldıktan sonra, artık tekrarlanması gerekmiyordu. Sadece 571 kişi yörüngeye ulaştı ve 1972'den bu yana hiç kimse uzayın daha derinliklerine pek inmedi, Des Moines ile Chicago arası kadar gidebildiler.

Önümüzdeki 50 yıl ise çok farklı olacak. Azalan maliyetler, yeni teknolojiler, Çin ve Hindistan'ın ihtirasları ve girişimcilerden oluşan yeni nesil uzay çalışmalarında güçlü bir dönem yaşanacağının işaretlerini veriyor. Zenginlere turizm ve herkese daha iyi iletişim ağları sunulacağı kesin; uzun vadede maden arama ve toplu ulaşım da sözkonusu olabilir. Uzay giderek dünyanın bir uzantısı haline gelecek; bu dönem sadece devletlerin değil firma ve bireylerin de dönemi olacak. Fakat bunun gerçekleşebilmesi için dünya tarafından barışta ve -patlak verirse- savaşta bu alanlarda geçerli olacak yönetim sistemleri oluşturulmalı.

Uzay çalışmaları şimdiye kadar çoğunlukla yayıncılık ve seyrüsefere yönelik uydu iletişimine odaklandı. Şimdi iki şey değişiyor. Birincisi, jeopolitik, insanları Dünya'nın küçük yörüngesinin ötesine geçmeye itiyor. Çin, 2035'te Ay'a insan göndermeyi planlıyor. Donald Trump yönetimi 2024'te Amerikalıların tekrar orada olmasını istiyor. Azalan maliyetler, bu şekilde hava atmayı her zamankinden daha ucuz hale getiriyor. Apollo bugünün parasıyla yüzlerce milyar Dolar'a mal olmuştu. Şimdi ise, sadece biletler on milyarlarca Dolar ediyor.

[ ... ]

Uzayı romantik bir Vahşi Batı ya da insanoğlunun zincierlerini kırıp geleceğini yeniden çizebileceği bir sınır gibi göstermek yanlış. Uzayın vaad ettiklerinin gerçekleşebilmesi için yönetişim şart. Dünyanın çelik kalıp ve soya ticaretine ilişkin kurallarda bile anlaşamadığı bir ortamda bu zor bir iş gibi görünebilir. Fakat bu başarılamazsa, Dünya'nın ötesindeki büyük potansiyelden yararlanmak en iyi ihtimalle 50 yıl daha gecikecek. En kötü ihtimalde ise, dünyanın sorunlarına bir de uzay eklenebilir.

Neil Armstrong'un bundan 50 yıl önce Ay'ın yüzeyine ayak bastığı o an, tüm dünyaya huşu, gurur ve merak yaydı. Bu gazetede yayınlanan bir makalede "insanoğlu, bugünden itibaren, zihninin arzuladığı ve becerilerinin elverdiği ölçüde, evrenin herhangi bir noktasına ulaşabilir... insanoğlunun yakın zaman içinde gezegenlere de gideceğine şüphe yok" sözleriyle anlatıldı. Ancak, pek de beklendiği gibi olmadı. Ay'a yapılan iniş amacından sapmıştı; esas hedef, başarılan eylemin kendisi değil, Amerika'nın sıra dışı olanaklarını kanıtlamaktı. Bir kez kanıtlandığı takdirde tekrar uğraşılmasına gerek yoktu. Bugüne kadar sadece 571 insan yörüngeye çıktı ve 1972 yılından bu yana uzayda Dünya'dan uzaklaşılan en büyük mesafe, Des Moines ile Chicago şehirleri arasındaki mesafeden daha fazla olmadı.

Önümüzdeki 50 yıl ise çok daha farklı bir görünüme sahne olacak. Maliyetlerdeki düşüş, yeni teknolojiler, Çin ve Hindistan'ın hedefleri ve girişimcilerden oluşan yeni bir jenerasyon, uzay alanındaki atılımların cesurca olacağına işaret ediyor. Zenginler için turizm olanaklarının yanı sıra herkese yarayacak iletişim ağlarını da içereceği kesin gibi; uzun vadede ise, gelişmeler, maden sömürgecilği ve hatta toplu taşımaya kadar erişebilir. Uzay en nihayetinde Dünya'nın bir uzantısı gibi olacak ve sadece devletlerin değil, şirketlerin ve şahısların da rol alacağı bir arena haline gelecek. Ancak bu vaadin yerine getirilebilmesi için, dünyanın hem barış hem de, olur da yaşanırsa, savaş zamanlarında bu “cennete” hükmedecek bir yasa sistemi oluşturması gerekiyor.

Uzay alanındaki gelişmeler şimdiye kadar hep yeryüzündeki faaliyetleri iyileştirmeye yönelik olan, yayın ve yön bulma amaçlı uydu iletişiminden ibaretti. Günümüzde ise iki şey değişiyor. İlk olarak, devletler arasındaki coğrafi çekişmeler, insanoğlunu, Dünya'nın alçak yörüngesini aşarak daha derinlere ulaşmaya itiyor. Çin’in 2035 yılına kadar Ay’a insan götürme planı var. Başkan Donald Trump’ın yönetimi de Amerikalıların 2024 yılına Ay’a yeniden ulaşmalarını hedefliyor. Şov amaçlı yapılacak bu eylem, maliyetlerde yaşanan düşüş sayesinde eskiye göre çok daha ekonomik hale geldi. Apollo programı günümüzün parasıyla yüz milyarlarca dolar tutmuştu. Şimdi ise etiket fiyatı onlarca milyar dolar değerinde.

[ … ]

Uzayı, romantikleştirilmiş bir Vahşi Batı gibi sunmak, insanlığın prangalarını kırıp, kaderini yeniden keşfedeceği anarşik bir sınır olarak göstermek doğru değil. Uzayın, vaat ettiklerini sunabilmesi için belli bir yönetiminin olması gerekiyor. Dünyanın, yeryüzündeki çelik çubuğu ve soya fasulyesi ticaretinin kuralları üzerine dahi anlaşma sağlayamadığı bir dönemde, bu tür bir talep aşırı görünebilir. Ama belli bir yönetim olmadığı takdirde, Dünya’nın ötesinde yer alan bütün potansiyelin gerçeğe dönüştürülmesi için bir 50 yıl daha beklense daha iyidir. En kötü senaryoda, uzay, Dünya’nın problemlerine bir yenisi olarak eklenebilir.