ProZ.com translation contests »
Bon voyage: "Stories about travel" » English to Dutch » Entry by Hans van Leeuwen


Source text in English

Translation by Hans van Leeuwen (#28073)

The moment when, 50 years ago, Neil Armstrong planted his foot on the surface of the Moon inspired awe, pride and wonder around the world. This newspaper argued that “man, from this day on, can go wheresoever in the universe his mind wills and his ingenuity contrives…to the planets, sooner rather than later, man is now certain to go.” But no. The Moon landing was an aberration, a goal achieved not as an end in itself but as a means of signalling America’s extraordinary capabilities. That point, once made, required no remaking. Only 571 people have been into orbit; and since 1972 no one has ventured much farther into space than Des Moines is from Chicago.

The next 50 years will look very different. Falling costs, new technologies, Chinese and Indian ambitions, and a new generation of entrepreneurs promise a bold era of space development. It will almost certainly involve tourism for the rich and better communications networks for all; in the long run it might involve mineral exploitation and even mass transportation. Space will become ever more like an extension of Earth—an arena for firms and private individuals, not just governments. But for this promise to be fulfilled the world needs to create a system of laws to govern the heavens—both in peacetime and, should it come to that, in war.

The development of space thus far has been focused on facilitating activity down below—mainly satellite communications for broadcasting and navigation. Now two things are changing. First, geopolitics is stoking a new push to send humans beyond the shallows of low-Earth orbit. China plans to land people on the Moon by 2035. President Donald Trump’s administration wants Americans to be back there by 2024. Falling costs make this showing off more affordable than before. Apollo cost hundreds of billions of dollars (in today’s money). Now tens of billions are the ticket price.

[ … ]

It is a mistake to promote space as a romanticised Wild West, an anarchic frontier where humanity can throw off its fetters and rediscover its destiny. For space to fulfil its promise governance is required. At a time when the world cannot agree on rules for the terrestrial trade of steel bars and soybeans that may seem like a big ask. But without it the potential of all that lies beyond Earth will at best wait another 50 years to be fulfilled. At worst space could add to Earth’s problems.
Het moment waarop Neil Armstrong 50 jaar geleden voet op de maan zette, wekte over de hele wereld ontzag, trots en verwondering. Dit blad schreef destijds dat er “vanaf heden voor de mens geen plek in het universum meer is waar zijn wil en vernuft hem niet brengen kunnen ... het lijdt nu geen twijfel meer dat de mens vroeg of laat naar de planeten zal reizen”. Maar zover kwam het niet. De maanlanding was een anomalie; de geslaagde onderneming was geen doel op zichzelf maar moest te kennen geven tot welke buitengewone prestaties Amerika in staat was. Toen dat eenmaal duidelijk was gemaakt, verviel de noodzaak om dat nog een keer te doen. Tot nu toe zijn slechts 571 mensen in een baan om de aarde geweest en sinds 1972 heeft niemand zich verhoudingsgewijs veel verder in de ruimte gewaagd dan de afstand van Amsterdam naar Parijs.

De volgende 50 jaar zullen er heel anders uitzien. Door dalende kosten, nieuwe technologieën, Chinese en Indiase ambities en een nieuwe generatie ondernemers belooft het een tijdperk van ruimteontwikkeling te worden vol gedurfde initiatieven. Bijna zeker zal het daarbij gaan om toerisme voor de rijken en betere communicatienetwerken voor iedereen, en op de lange termijn wellicht ook om exploitatie van delfstoffen en zelfs massavervoer. De ruimte zal steeds meer als een verlengstuk van de aarde worden; een arena voor bedrijven en privépersonen, niet alleen maar regeringen. Maar deze belofte kan alleen worden ingelost als er een wettelijk kader komt dat de hemelen reguleert, zowel in vredes- en, mocht het daar onverhoopt toe komen, oorlogstijd.

De ruimteontwikkeling is tot dusver gericht geweest op het faciliteren van activiteiten hier beneden (hoofdzakelijk satellietcommunicatie voor uitzendingen en navigatie). Twee dingen zijn er nu aan het veranderen. Om te beginnen zijn er door geopolitieke omstandigheden weer ambities om mensen verder te sturen dan een lage baan om de aarde. China is van plan om vóór 2035 mensen op de maan te zetten. De regering van president Trump wil daar vóór 2024 weer Amerikanen hebben. Door dalende kosten is deze spierballentaal beter te verantwoorden dan vroeger. De Apollo-missie kostte honderden miljarden dollar (in de huidige waarde). Nu is het prijskaartje tientallen miljarden dollar.

[ … ]
Het is een vergissing om de ruimte als een geromantiseerd Wilde Westen te promoten, een anarchistische kolonisatiegrens waar de mensheid zijn boeien kan afwerpen en zijn bestemming opnieuw kan ontdekken. De ruimte kan alleen zijn belofte waarmaken als er regulering komt. Als landen het nu hier op aarde al niet eens kunnen worden over regels over stalen balken en sojabonen dan lijkt dat misschien wat te veel gevraagd. Maar zonder die regulering zal het in het beste geval nog 50 jaar duren voordat het potentieel van alles dat buiten de aarde ligt, kan worden ingelost. In het ergste geval zou de ruimte de problemen van de aarde alleen maar groter kunnen maken.


Discuss this entry