The moment when, 50 years ago, Neil Armstrong planted his foot on the surface of the Moon inspired awe, pride and wonder around the world. This newspaper argued that “man, from this day on, can go wheresoever in the universe his mind wills and his ingenuity contrives…to the planets, sooner rather than later, man is now certain to go.” But no. The Moon landing was an aberration, a goal achieved not as an end in itself but as a means of signalling America’s extraordinary capabilities. That point, once made, required no remaking. Only 571 people have been into orbit; and since 1972 no one has ventured much farther into space than Des Moines is from Chicago.
The next 50 years will look very different. Falling costs, new technologies, Chinese and Indian ambitions, and a new generation of entrepreneurs promise a bold era of space development. It will almost certainly involve tourism for the rich and better communications networks for all; in the long run it might involve mineral exploitation and even mass transportation. Space will become ever more like an extension of Earth—an arena for firms and private individuals, not just governments. But for this promise to be fulfilled the world needs to create a system of laws to govern the heavens—both in peacetime and, should it come to that, in war.
The development of space thus far has been focused on facilitating activity down below—mainly satellite communications for broadcasting and navigation. Now two things are changing. First, geopolitics is stoking a new push to send humans beyond the shallows of low-Earth orbit. China plans to land people on the Moon by 2035. President Donald Trump’s administration wants Americans to be back there by 2024. Falling costs make this showing off more affordable than before. Apollo cost hundreds of billions of dollars (in today’s money). Now tens of billions are the ticket price.
[ … ]
It is a mistake to promote space as a romanticised Wild West, an anarchic frontier where humanity can throw off its fetters and rediscover its destiny. For space to fulfil its promise governance is required. At a time when the world cannot agree on rules for the terrestrial trade of steel bars and soybeans that may seem like a big ask. But without it the potential of all that lies beyond Earth will at best wait another 50 years to be fulfilled. At worst space could add to Earth’s problems. | ከ 50 ዓመታት በፊት ኒል አርምስትሮንግ በጨረቃ ላይ እግሩን ሲዘራበት ቅጽበት በዓለም ዙሪያ መደነቅ ፣ ኩራት እና ድንገተኛ ውጤት ፡፡ ይህ ጋዜጣ በበኩሉ “ሰው ፣ ከዛሬ ጀምሮ ፣ በአእምሮ ውስጥ ወደ ሚፈቀደው የትኛውም ቦታ አእምሮው ወደ ሚሄድበት እና ብልህነትም ወደ ፕላኔቶች የሚሸጋገረው ፣ ብዙም ሳይቆይ ፣ ሰው ወደፊት መሄድ የተረጋገጠ ነው” ሲል ጋዜጣ ተከራክሯል ፡፡ ግን አይሆንም ፡፡ ጨረቃ ማረፊያ ማጠቃለያ ነበር ፣ ግብ በራሱ እንደ መጨረሻ ሳይሆን የተቆጠረ ግብ ነው ፣ ግን የአሜሪካን ያልተለመዱ ችሎታዎች ለማመልከት ምልክት ነው ፡፡ ያ ነጥብ ፣ አንዴ ከተሰራ ፣ ማረም አያስፈልገውም ፡፡ 571 ሰዎች ብቻ ወደ ምህዋር ገብተዋል ፡፡ እና እ.ኤ.አ. ከ 1972 ጀምሮ ዴስ ሞይንስ ከቺካጎ ከመጡ የበለጠ ሰፋ ያለ ቦታ ወደ ስፍራ አልገባም ፡፡ የሚቀጥሉት 50 ዓመታት በጣም የተለዩ ይሆናሉ ፡፡ የውድቀት መውደቅ ፣ አዳዲስ ቴክኖሎጂዎች ፣ የቻይና እና የህንድ ምኞቶች እና አዲስ የስራ ፈጣሪዎች ትውልድ የቦታ ልማት ድፍረትን የሚፈጽሙ ናቸው ፡፡ በእርግጥ ለሀብታሞች እና የተሻሉ የግንኙነቶች አውታረ መረቦች ለሁሉም ቱሪዝም ይሆናል ማለት ይቻላል ፣ በረጅም ጊዜ ውስጥ የማዕድን ብዝበዛ እና የጅምላ መጓጓዣን ሊያካትት ይችላል። መንግሥታት ብቻ ሳይሆኑ ለድርጅቶችና ለግለሰቦች የግል ቦታ (ምድር) እንደ ምድር ማራዘም ይሆናል ፡፡ ግን ይህ ተስፋ ለመፈፀም ዓለም በሠላማዊም ሆነ በዚያም ቢሆን በጦርነት ጊዜ ሰማያትን የሚገዛ የሕግ ስርዓት መፍጠር ይኖርበታል የቦታ ልማት እስካሁን ድረስ እንቅስቃሴን በማመቻቸት ላይ ያተኮረ ሲሆን በተለይም በዋናነት ለሳተላይት እና ለባቡር ሳተላይት ግንኙነቶች ፡፡ አሁን ሁለት ነገሮች እየተቀየሩ ናቸው ፡፡ በመጀመሪያ ፣ የጂኦፖሊቲክስ ሰዎች ከዝቅተኛው የምድር ፍሰት ባሻገር የሰውን ልጅ ለመላክ አዲስ ግስጋሴ እያደረጉ ነው ፡፡ ቻይና ሰዎችን በ 2035 ጨረቃ ላይ ለመጣል አቅዳለች ፡፡ የፕሬዚዳንት ዶናልድ ትራምፕ አስተዳደር አሜሪካ በ 2024 ተመልሰው እንዲመለሱ ይፈልጋል ፡፡ ውድቀት ግን ይህ ከበፊቱ ከበፊቱ የበለጠ ተመጣጣኝ ያደርገዋል ፡፡ አፖሎ በብዙ ቢሊዮን የሚቆጠሩ ዶላሮችን (በዛሬው ገንዘብ ውስጥ) ያስከፍላል። አሁን በአስር ቢሊዮን የሚቆጠሩ ትኬቶች ዋጋ ናቸው እንደ ፍቅር በተለወጠ የዱር ዌስት ቦታ ፣ የሰው ዘር አጥማጆቹን ጣል የሚያደርግ እና ዕጣ ፈንታው እንዲገኝበት ቦታ ሰፋ ያለ ቦታ መስጠቱ ስህተት ነው ፡፡ የተስፋ ቃሉን ለመፈፀም የሚያስችል ቦታ ያስፈልጋል ፡፡ የአረብ ብረት እና የአኩሪ አተር መሬትን እንደ አንድ ትልቅ ጥያቄ የሚጠይቁትን ምድር መሬት በተመለከተ ህጎች የማይስማሙበት ጊዜ ነው ፡፡ ግን ያለ እርሱ ከምድር ባሻገር ያለው ሁሉ አቅም እስከሚጠናቀቅ ድረስ ሌላ 50 ዓመት ይጠብቃል ፡፡ በጣም መጥፎ በሆነ ቦታ ላይ በምድር ላይ ችግሮች ሊጨምር ይችላል |