Antes de que continúes, querido lector, debo advertirte que la peregrinación a Roma que estoy a punto de relatarte fue un perfecto desastre. Si esperas encontrar en este libro una historia de superación, hazañas físicas, fuerza de voluntad y victoria sobre uno mismo, es mejor que dejes ya la lectura, para evitar una decepción. Como sabiamente decía Aristóteles (digo yo que sería Aristóteles, porque era un señor muy sabio y decía muchas cosas): «Dichoso quien ocupa su tiempo en meditar sobre sus propios logros, porque tendrá mucho tiempo libre».
La triste realidad es que apenas hubo plan o propósito que no rompiéramos a lo largo del camino mis dos compañeros y yo. De hecho, empezamos incumpliendo la primera norma de toda peregrinación y esta primera transgresión marcó el tono general de todo nuestro viaje. Lo dicho, un desastre de peregrinación.
La primera norma de toda peregrinación dice, sencillamente, que el camino debe comenzar en la puerta de la propia casa. De otro modo, apenas puede hablarse de peregrinación. Cuando un peregrino medieval decidía caminar hasta Santiago (o era amablemente invitado a hacerlo por su confesor, para purgar sus pecados), no iba en carroza hasta Roncesvalles para comenzar allí su camino. No. Se calzaba las alpargatas, tomaba el cayado y el zurrón, se despedía de la familia entre las abundantes lágrimas de sus parientes más próximos y echaba a andar los meses que hicieran falta hasta llegar a su destino (si los bandidos, los animales salvajes, el frío, el hambre o las pestes no acortaban sensiblemente la peregrinación, claro).
Nosotros, sin embargo, no teníamos los tres meses que habríamos tardado en hacer el viaje entero hasta Roma desde nuestra casa a base de alpargata y carretera. Así pues, decidimos hacer lo más parecido posible. Como no podíamos salir andando desde España, fuimos en avión hasta una de las antiguas Españas, para salir desde allí. Es decir, viajamos hasta Nápoles. Porque Nápoles y Sicilia, aunque parezca mentira, fueron un tiempo Españas. Cuando las monedas de Felipe II decían Hispaniarum Rex, era una forma abreviada de decir Rey de Nápoles, de Sicilia y de otros muchos sitios. La bella ciudad de Nápoles fue una de las joyas de la Corona española (o aragonesa) durante dos siglos y medio, poco menos tiempo que Argentina, por ejemplo. Es una muestra del triste estado de nuestro sistema educativo que casi nadie sea consciente de ello. | Pre nego što nastaviš, dragi čitaoče, treba da te upozorim da je hodočašće za Rim, o kojem ću ti sada pričati, bila potpuna katastrofa. Ako očekuješ da u ovoj knjizi naiđeš na priču o prevazilaženju, fizičkim podvizima, snazi volje i pobeđivanju samoga sebe, bolje da odmah prekineš sa čitanjem, da se ne bi razočarao. Kako je to mudro govorio Aristotel (pretpostavljam da je u pitanju Aristotel, jer je bio mudar i govorio je o mnogo čemu): "Srećan je onaj ko ima vremena da razmišlja o sopstvenim uspesima, jer mora da ima mnogo slobodnog vremena". Tužna istina je da skoro da nije bilo plana ili predloga koji moji drugovi i ja ne bismo osujetili tokom puta. Zapravo, nismo ispoštovali ni prvo načelo svakog hodočašća, tako da se taj prvi prestup odrazio na celo naše putovanje. Kao što rekoh, katastrofa od hodočašća. Prvo nočelo svakog hodočašća prosto kaže da put treba započeti od praga svoje kuće. Inače se ne bi ni moglo pričati o hodočašću. Kada bi srednjevekovni hodočasnik odlučio da hoda do Santjaga (ili bi ga ispovednik ljubazno pozvao da to učini ne bi li se očistio od svojih grehova), nije išao kočijama do Ronsevala da bi odatle krenuo na put. Ne. Obuvao bi sandale od konoplje, uzimao pastirski štap i torbu od kože, oprostio bi se od porodice okupan suzama najbližih rođaka, i krenuo da hoda mesecima koji su bili potrebni da se stigne na cilj (naravno, ako ga razbojnici, divlje životinje, hladnoća, glad ili zaraze u tome ne bi omeli). Mi, međutim, nismo imali tri meseca koliko bi nam bilo potrebno da izvedemo celi put do Rima od naših kuća u sandalama i autoputem. Ali smo pokušali da učinimo najpribližnije moguće. S obzirom da nismo mogli pešaka od Španije, avionom smo otišli do jedne od starih Španija, odakle je bio plan da knenemo. Drugim rečima, otputovali smo do Napulja. Jer su Napulj i Sicilija, iako će vam možda zvučiti sumnjivo, jedno vreme bile deo Španije. U vreme kada je na dukatima Filipa II pisalo Hispaniarum Rex, htelo se na skraćeni način reći Kralj Napulja, Sicilije i mnogih drugih mesta. Lepi grad Napulj bio je jedan od bisera španske (ili aragonske) krune dva i po veka, malo manje nego Argentina, na primer. Činjenica da skoro niko toga nije svestan samo ukazuje na jadno stanje našeg obrazovnog sistema. |