Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | U proteklih nekoliko godina, i to bez prevelike buke, njujorški funkcioneri su onesposobili većinu dugmića koji su nekada kontrolisali gradske pešačke prelaze. Prema njihovoj odluci, kompjuterizovani vremenski brojači su skoro uvek bolje funkcionisale. Već 2004 je preostalo samo 750 od ukupno 3,250 takvih dugmića koja su i dalje bile u funkciji. Uprkos tome, gradska vlada se opredelila da ne ukloni onesposobljene dugmiće-i na taj način je nastavila da primami bezbroj prstiju ka uzaludnom pritiskanju. U početku su saobraćajni dugmići opstajali zbog visoke cene koja bi njihovo otklanjanje podrazumevalo. Međutim, ispostavilo se da čak i nefunkcionalni saobraćajni dugmići ipak služe neku svrhu. Pešaci koji pritisnu dugme mnogo ređe su spremni da prelaze ulicu pre no što se semaforsko svetlo pretvori u zeleno, tvrdi Tal Oron-Gilad sa univerziteta Ben-Guriona u Negevu u Izraelu. Kako istražuje ljudsko ponašanje na pešačkim prelazima, ona primećuje da su ljudi spremniji da slede sistem za koji veruju da sluša njihove zahteve. Onesposobljeni dugmići na neki način takođe prouzrokuju placebo efekat zato što ljudi voli da osete iluziju kontrole nad sistemom koje koriste, kaže Ejtan Adar sa Univerziteta Mičigena u En Arboru, inače stručnjak interakcije između čoveka i kompjutera. Dr. Adar primećuje da njegovi studenti redovno koriste dizejn softver gde klikću na dugme “sačuvaj”, iako ono ne služi ničemu osim da teši korisnike koji su nesvesni da se njihovi potezi ionako automatsku sačuvaju. Prema Adaru, to je jednostavno mala dobronamerna obmana kako bismo se suprotstavili urođenoj hladnoći tehnološkog sveta. To je jedan način razmatranja situacije. Što se tiče pešackih prelaza, ipak je moguće da placebo dugmici takođe kriju mračniju stranu. Ralf Riser, koji vodi FACTUM, bečki institut za istraživanje psiholoških faktora u saobraćajnim sistemima, pretpostavlja da je ustvari svesnost pešaka o o njihovom postojanju, i posledična ozlojeđenost oko prevare, ono što trenutno prevazilazi njihovu korist. |