Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | In de loop der jaren hebben de autoriteiten in New York, zonder al te veel ophef, de meeste knoppen uitgeschakeld die ooit gebruikt werden om de verkeerslichten bij voetgangersoversteekplaatsen in de stad te bedienen. Automatische tijdschakelaars, zo besloten ze, werkten vrijwel altijd beter. In 2004 werkten minder dan 750 van de 3250 van deze knoppen nog. Het stadsbestuur haalde de inactieve knoppen echter niet weg, wat talloze vingers tot een nutteloos drukken lokte. Aanvankelijk bleven de knoppen behouden door de kosten van het weghalen. Het bleek echter dat ook onbruikbare knoppen een doel dienen. Voetgangers die op een knop drukken, zullen minder snel oversteken voordat het groene mannetje verschijnt. Dat stelt Tal Oron-Gilad van de Ben-Gurion Universiteit van de Negev in Israël. Na het bestuderen van gedrag bij oversteekplaatsen concludeert zij dat mensen eerder een systeem gehoorzamen dat rekening lijkt te houden met hun inbreng. Inactieve knoppen zorgen voor dit placebo-effect omdat mensen houden van het gevoel van controle over de systemen die zij gebruiken, zegt Eytan Adar, een expert op het gebied van mens-computerinteractie aan de Universiteit van Michigan in Ann Arbor. Dr. Adar stelt dat zijn studenten regelmatig software ontwikkelen met een klikbare ‘Opslaan’-knop. Deze knop heeft, afgezien van het geruststellen van de gebruikers die niet doorhebben dat hun toetsaanslagen sowieso automatisch worden opgeslagen, geen functie. 'Zie het als een vleugje goedbedoelde misleiding om de intrinsieke kilte van de machinewereld tegen te gaan', zegt Dr. Adar. Dat is één manier om ernaar te kijken. Placebo-knoppen kunnen, althans bij oversteekplaatsen, ook een schaduwzijde hebben. Ralf Risser is hoofd van FACTUM, een Weens Instituut dat psychologische factoren bij verkeerssystemen onderzoekt. Hij meent dat het besef van voetgangers van de aanwezigheid van placebo-knoppen en de hieruit voortvloeiende wrok tegen het bedrog zwaarder wegen dan de voordelen. |