Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | Nyu-York hakimiyyət orqanları bir çox illər sonra heç bir tərəddüd etmədən şəhərdəki piyada keçid işıqlarını tənzimləyən nəzarət düymələrinin əksəriyyətini ləğv etdi.Onlar qərar verdilər ki, demek olar ki avtomatlaşdırılmış saniyə göstəriciləri hemişə daha yaxşı işləyib.2004-cü ildən etibarən bu tip 3250 düymədən 750-dən də azı işlək qaldı.Buna baxmayaraq şəhər hökuməti ləğv olunmuş düymələri saysız-hesabsız barmaqların faydasız toxunulmağından çəkindirə bilmədi. İlkin zamanlarda düymələr yüksək aradan qaldırılma xərcləriylə bağlı saxlanıldı.Lakin sonradan məlum oldu ki, həttə işləməyən düymələr belə bir məqsədə xidmət edir.İsrailin Negev Ben-Gurion Universitetindən, Tal Oron-Gilad –nın dediklərinə görə düyməni basan piyadalar arasında yaşıl işıq yanmadan əvvəl yolu keçənlər daha azdır. O, piyada keçidlərində davranışları araşdırmış biri olaraq qeyd edir ki, insanlar əməllərin təhlükəsizliyini təmin edən bir sistemə daha çox riayət edirlər. Ann Arbor şəhərində Miçiqan Universitetində, İnsan-kompyuter əlaqələri üzrə mütəxəssis olan Eyan Adar deyir ki, insanların istifadə etdikləri sistemə nəzarətdən aldıqları təəssüratları xoşlarına gəldiyi üçün işləməyən düymələrin bu növ plasebo təsirləri ortaya çıxır. Dr Adar qeyd edir ki, onun tələbələri adətən tıklana bilən “yaddaşda saxla” düyməli proqram təminatları hazırlayırlar ki, bunun da hər bir klaviatura düyməsinin sıxıldıqdan sonra avtomatik olaraq yaddaşda saxlandığını bilməyən istifadəçiləri əmin etməkdən başqa bir rolu yoxdur.O deyir ki, bunu cihaz dünyasına xas olan soyuqqanlığa qarşı aldadıcı xeyirxah bir toxunuş olaraq fikirləşin. Bu bir baxış nöqtəsidir.Buna baxmayaraq ən azından piyada keçidlərində plasebo düymələrinin də mənfi tərəfləri ola bilir. Yol hərəkəti qaydaları sistemində psixoloji faktorları öyrənən Vyana institutu FACTUM-un rəhbəri Ralf Risser hesab edir ki,indi piyadaların düymələrin mövcud olması ilə bağlı məlumatlılığı və nəticədə aldadıcı ittihamları plasebonun faydalarını üstələyir. |