A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Müasir dövrün ya da belə desək, inkişaf etmiş dünyanın əsas mövzularından biri insanların səssizlik arayışında olsa da buna nail ola bilməmələridir. Maşınların gurultulu səsləri, telefonların bitməyən zəng səsi, avtobus və ya qatarlrda rəqəmsal elanlar, boş idarələrdə belə televizorların dayanmadan işləməsi bitib-tükənməyən və diqqəti yayındıran əsas elementlərdir. Bəşəriyyət öz həyatını bu səslərin içində məhv etdiyi üçün, bu həyatın əksinə bir həyat arzulayır: yabanı aləmdə və yaxud da geniş ümmanların üzərində yaşayaraq səssizliyə qərq olub bütün problemlərdən uzaq olmaq. Tarixçi professor Alen Korbin Sorbonnadakı sığınma həyatından, Norveçli səyyah Erling Kagge isə Antraktidanın tullantıları ilə bağlı memuarında bu səs-küydən qaçaraq orada kecirdikləri həyatlarından bəhs edirlər. Cənab Korbin "Səssizliyin tarixi" əsərində yazır: " Bəlkə də indi qabaqkından az səs-küylü həyatım var. İçi hava ilə dolmuş şinlər, metal çərçivəli çarx və daşdan at nallarınnın qulaqları batiran səsləri ilə dolu stressli şəhər həyatı. Mobil telefonlardan könüllü şəkildə uzaqlaşmadan öncə, avtobus və qatarlar danışılq səsləri ilə əhatə olunurdu. Qəzet satıcıları gilas, yasəmən və makrel satıcıları kimi öz mallarını səssiz yığının əlinə qoyub getmədən onları ən yüksək sıviyyədə duyurmağa çalışdılar. Teatr və operalar ura və fit səsləri ilə yıxılırdı. Kənd sakinləri belə zikr edər kimi nəğmə oxuyardılar, indi isə yox. Dəyişən tək şey isə səs səviyyəsinin çox olmamasıdır. Ancaq, ötən əsrlərdə insanlar bundan şikayət edərdilər. İndi isə səssizliyin yerini qarışıqlıq tutub. Burada isə başqa bir paradoks ortaya çıxır. Çünki yerini tutduqda şam meşələrinin dərinliklərində, çılpaq səhralarda, anidən boşalan otaqda bu, xoş qarşılanan bir hal yox, məhs əsəb pozucu bir hal hesab olunur. Dəhşət gizlincə yaxınlaşır, qulaq qeyri-iradi bir şeyə ilişib qalır, yanğının cızırtısı, ya da quşun çağırışı, və ya yarpaqların xışıltısı isə naməlum boşluğu dolduracaq. İnsanlar səssizliyi arzulasalar da, o qədər də çox istəməzlər. |