A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Դարաշրջանի թեման,համենայն դեպս զարգացած երկրների համար, մարդկանց ճգտումն է լռության,որը, սակայն, չեն կարող գտնել:Երթևեկության աղմուկը, հեռախոսների անվերջ զրնգոցը:Ավտոբուսներում և գնացքներում թվային հայտարարությունները, անգամ դատարկ գրասենյակներում միացված հեռուստացույցները, անվերջ մարտկոցներ են,որ շնչում են:Մարդիկ իրենց անընդհատ սպառնում են աղմուկով և փափագում են ունենալ հակառակը` լինի վայրի բնության մեջ, անծայրածիր օվկիանոսում, թե ինչ-որ տեղ մեկուսսցված` լռության և կենտրոնանալու համար:Պատմության պրոֆեսոր Ալեն Քորբինը գրում է Ստրաբոնի իր ապաստարանից, իսկ նորվեգացի հետախույզ Էրլին Կանգը` Անկտարկտիկայի անմարդաբնակ վայրերի իր հիշողություններից, որտեղ րուսն էլ փորձել են փախչել: Սակայն, ինչպես որ Քորբինն է նշում, «Լռության պատմության» մեջ հավանաբար հիմա ավելի քիչ աղմուկ կա, քան առաջ:Օդաճնշիչ անվադողերի առաջ փողոցները լի էին մետաղական շրջանակներով անիվների և ձիերի պատյանների խլացնող ձայնով , բջջային հեռախոսներով գիտակցված մեկուսացումից առաջ ավտոբուսները ու գնացքները թնդում էին խոսակցություններից: Լրագրվաճառները չէին դնում իրենց թերթերը լուռ կույտերով, այլ գովազդում էին դրանք կոկորդով մեկ , այնպես, ինչպես բալի, մանուշակների կամ թարմ սկումբրիա վաճառողները:Թատրոններն ու օպերաները գոչումների ու բարձր ձայնով անհամաձայնություն արտահայտելու անըդհատ քաոս էին հիշեցնում: Նույնիսկ գյուղացիներն էին երգում վարելիս:Հիմա նրանք չեն երգում:Հիմա այնքան աղմուկի ծավալը չի փոխվել, որից անցած դարում էլ էին բողոքում, որքան շեղման ծավալը, որը զբաղեցնում է լռության տեղը:Այստեղ մեկ այլ պարադոքս կա, որովհետև երբ լռությունն է ներխուժում` սոչու անտառի խորքերում, դատարկ անապատում հանկարծակի դատարկված սենյակում ,այն ավելի շատ նյարդայնացնում է, քան ողջունվում:Վախը սողոսկում է ականջը. բնազդորեն լարվում է ամեն ինչ, լինի դա կրակի ձայնը, թռչունի կանչը, տերևների շրշյունը, որոնք կվարակվեն անհայտ դատարկությունից:Մարդիկ ուզում են լռություն, բայց ոչ այդքան: |