The moment when, 50 years ago, Neil Armstrong planted his foot on the surface of the Moon inspired awe, pride and wonder around the world. This newspaper argued that “man, from this day on, can go wheresoever in the universe his mind wills and his ingenuity contrives…to the planets, sooner rather than later, man is now certain to go.” But no. The Moon landing was an aberration, a goal achieved not as an end in itself but as a means of signalling America’s extraordinary capabilities. That point, once made, required no remaking. Only 571 people have been into orbit; and since 1972 no one has ventured much farther into space than Des Moines is from Chicago.
The next 50 years will look very different. Falling costs, new technologies, Chinese and Indian ambitions, and a new generation of entrepreneurs promise a bold era of space development. It will almost certainly involve tourism for the rich and better communications networks for all; in the long run it might involve mineral exploitation and even mass transportation. Space will become ever more like an extension of Earth—an arena for firms and private individuals, not just governments. But for this promise to be fulfilled the world needs to create a system of laws to govern the heavens—both in peacetime and, should it come to that, in war.
The development of space thus far has been focused on facilitating activity down below—mainly satellite communications for broadcasting and navigation. Now two things are changing. First, geopolitics is stoking a new push to send humans beyond the shallows of low-Earth orbit. China plans to land people on the Moon by 2035. President Donald Trump’s administration wants Americans to be back there by 2024. Falling costs make this showing off more affordable than before. Apollo cost hundreds of billions of dollars (in today’s money). Now tens of billions are the ticket price.
[ … ]
It is a mistake to promote space as a romanticised Wild West, an anarchic frontier where humanity can throw off its fetters and rediscover its destiny. For space to fulfil its promise governance is required. At a time when the world cannot agree on rules for the terrestrial trade of steel bars and soybeans that may seem like a big ask. But without it the potential of all that lies beyond Earth will at best wait another 50 years to be fulfilled. At worst space could add to Earth’s problems. | لحظه قدم گذاشتن نیل آرمسترانگ بر روی ماه در ۵۰ سال پیش باعث حیرت، افتخار و شگفتی در سراسر دنیا شد. این روزنامه در مطلبی نوشت: «از امروز به بعد، دیری نخواهد پایید که انسان بتواند به هرکجای این جهان...به سیارات برود که ذهنش تصور کند و ذکاوتش قادر به انجام باشد، چیزی که اکنون قطعی است، رفتن او به این اکتشافات است». اما خیر. فرود بر روی ماه انحراف بود، مقصودی که نه بهعنوان هدف ذاتی به دست آمد، بلکه وسیلهای برای نمایش توانمندیهای فوقالعاده آمریکا بود. نقطهای که پس از رسیدن به آن، دیگر نیاز به فتح ندارد. فقط ۵۷۱ نفر به مدار زمین رفتهاند و از سال ۱۹۷۲ به بعد، مسافتی که انسان در فضا ماجراجویی کرده است بیشتر از مسافت بین دموین تا شیکاگو نبوده است. ۵۰ سال آینده قطعاً متفاوت از این خواهد بود. هزینههای رو به کاهش، فناوریهای نوین، بلندپروازیهای هند و چین و نسلی جدید از کارآفرینها نشان از دورهای مهم در پیشرفت در حوزه فضا دارد. میتوان گفت این دوره مطمئناً گردشگری برای ثروتمندان و شبکههای ارتباطات بهتر برای عموم را به همراه خواهد داشت و در بلندمدت میتواند شامل استخراج مواد معدنی و حتی حملونقل انبوه باشد. فضا میتواند به بالاترین شباهت خود به دنباله زمین برسد - عرصهای برای شرکتها و افراد عادی و نهفقط دولتها. اما برای تحقق این تعهد، دنیا باید نظامی از قوانین برای حکمرانی بر جهانها - هم در زمان صلح و حتی در زمان جنگ احتمالی - وضع کند. تمرکز پیشرفتهای فعلی در حوزه فضا بر تسهیل فعالیت در زمین و عمدتاً ارتباطات ماهوارهای برای پخش همگانی و ناوبری بوده است. اکنون دو چیز در حال تغییر است. نخست، سیاست جغرافیایی در حال اعمال فشار تازهای برای فرستادن انسان ورای مدار نزدیک زمین است. چین برنامه دارد تا سال ۲۰۳۵ انسان به ماه بفرستد. دولت رئیسجمهور دونالد ترامپ میخواهد آمریکا تا سال ۲۰۲۴ به آنجا بازگردد. هزینههای رو به کاهش این خودنمایی را مقرونبهصرفهتر از قبل میکند. [هزینه برنامه فضایی] آپولو به پول امروز چند صد میلیارد دلار بود. این هزینه امروز چند ده میلیارد است. [ … ] معرفی فضا بهعنوان غرب وحشی آرمانی اشتباه است، مرزی بدون قانون که انسان میتواند در آن از بند محدودیتها رها شود و سرنوشتش را از نو کشف کند. برای اینکه فضا بتواند به تعهدش عمل کند به قانون نیاز است. در زمانی که دنیا قادر به توافق بر سر قوانین تجارت زمینی میلگرد فولاد و دانه سویا نیست، صحبت از ایجاد قانون برای فضا میتواند شبیه به علامت سؤالی بزرگ باشد. اما بدون این قانون، دستیابی به قابلیتهای پنهان ماورای زمین در خوشبینانهترین حالت به ۵۰ سال دیگر نیاز دارد. در بدترین حالت، فضا میتواند به مشکلات زمین اضافه شود. |