A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Ժամանակաշրջանի խնդիրներից մեկը, առնվազն զարգացած աշխարհում, այն է, որ մարդիկ ձգտում են լռության և չեն կարողանում գտնել այն: Երթևեկության աղմուկը, հեռախոսների անընդհատ զանգերը, ավտոբուսներում և գնացքներում թվային հայտարարությունները, նույնիսկ դատարկ գրասենյակներում հնչող հեռուստացույցի բարձր ձայնը անդադար իրարանցում ու խառնաշփոթություն են առաջացնում: Մարդկությունը սպառում է ինքն իրեն աղմուկով և կարոտ է լռության՝ փորձելով գտնել այն վայրի բնության մեջ, անծայրածիր օվկիանոսում կամ որևէ առանձին վայրում, որտեղ կարող է հանգստանալ և կենտրոնանալ: Պատմական գիտությունների պրոֆեսոր Ալեն Կորբինը Սորբոնի իր ապաստանից և նորվեգացի հետազոտող Էրլինգ Կագգեն իր հուշերում գրում են Անտարկտիկայի ամայի վայրի մասին, որտեղ երկուսն էլ փորձել են մեկուսանալ: Եվ այնուամենայնիվ, ինչպես նշում է Ալ. Կորբինը իր գրքում, չկա հավանաբար ավելի շատ աղմուկ որևէ այլ տեղում, քան այնտեղ: Մինչև օդով լցված անվադողերը քաղաքի փողոցները լի էին մետաղապատ անիվների և քարերին դիպչելիս ձիերի պայտերի խլացնող շաչյունով: Նախքան ավտոբուսներում և գնացքներում մարդկանց՝ իրենց հեռախոսների հետ կամավոր մեկուսանալը, դրանք ծփում էին զրույցների ձայնով: Թերթավաճառները իրենց թերթերի չէին թողնում լուռ կիտված, այլ գովազդում էին դրանք ձայնի ողջ բարձրությամբ, այնպես, ինչպես կեռաս, մանուշակ կամ թարմ ձկնեղեն վաճառողները: Թատրոնն ու կինոն ոգևորության և բարկության կոչերի քաոս էին: Անգամ գյուղերում բակիչները երգում էին իրենց հանապազօրյա գյուղական աշխատանքները կատարելիս: Հիմա էլ չեն երգում: Այն, ինչ հիմա փոխվել է ոչ այնքան աղմուկի աստիճանն է, որից բողոքում էին նախորդ դարերում, այլ իրարանցման աստիճանը, որը զբաղեցնում է այն տեղը, որտեղ կարող էր լինել լռությունը: Մեկ այլ պարադոքս է ի հայտ գալիս. այնտեղ, որտեղ կա լռություն՝ սոճու անտառի խորքում, ամայի անապատում, նոր ազատված սենյակում, այն թվում է ավելի շատ անսպասելի, քան հաճելի: Վախը սկսում է սողոսկել, ականջը բնազդաբար որսում է ամեն բան, լինի դա կրակի խշշյուն, թռչունի դայլայլ կամ տերևների շրշյուն, որպեսզի պաշտպանի ինքն իրեն անհայտ դատարկությունից: Մարդիկ ուզում են լռություն, բայց ոչ այդչափ: |