This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Принадлежность к компании
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
польский => немецкий: Sposób sklejania płyt poliwęglanowych z zachowaniem ich mikro-struktury powierzchniowej (Verfahren zum Verkleben von Polycarbonatplatten unter Aufrechterhaltung ihrer Oberflächen-Mikrostruktur) General field: Право/Патенты Detailed field: Химия; химические науки и технологии
Текст оригинала - польский Miniaturyzacja to ważny trend w wielu dziedzinach nauki i techniki. Powszechne dążenie do miniaturyzacji ma na celu: oszczędność czasu, przestrzeni, kosztów i materiałów. Począwszy od ostatniego dziesięciolecia XX wieku obserwuje się szybki rozwój technik mikroprzepływowych. Układy mikroprzepływowe (μFLDs) to systemy miniaturowych kanałów o wymiarach poprzecznych od ułamków do wielokrotności milimetrów służące do prowadzenia płynów (cieczy czy gazów). Zastosowanie mikroskali w przepływach umożliwia ich łatwiejszą kontrolę. Przykładowo, przepływy charakteryzujące się małymi wartościami liczby Reynoldsa, tzn. takie dla których efekty lepkościowe są znacznie bardziej istotne od efektów bezwładnościowych, w dobrym przybliżeniu opisuje się równaniami, które liniowo wiążą przyłożone siły (np. gradienty ciśnień) z objętościowymi natężeniami przepływów. Wiele zastosowań układów mikroprzepływowych zakłada powtarzalne i miarodajne dozowanie czy poddawanie obróbce małych próbek płynów (np. w zastosowaniach analizy chemicznej lub tworzeniu monodyspesyjnych emulsji czy zawiesin). Najpopularniejszą geometrią układów mikroprzepływowych jest geometria planarna, co oznacza, że układy mikrokanałów znajdują się w/na jednej płaszczyźnie lub na kilku równoległych warstwach, które są połączone portami. Tego typu układy często korzystnie jest wykonywać z materiałów polimerowych w procesie dwuetapowym. W pierwszym etapie przygotowuje się mikrowzory (mikrodrążenia lub mikroodciski) na płaskiej płytce polimerowej lub na wielu płytkach. Następnie płytki łączy się ze sobą (płytki z wzorami i płytki bez wzorów w dowolnej kombinacji) w celu zamknięcia światła mikrokanałów. Sklejanie płytek polimerowych często prowadzi do nadtopienia czy istotnego rozpuszczenia ich powierzchni, co przyczynia się do deformacji przekrojów mikrokanałów. W niniejszym wniosku przedstawiamy metodę łączenia płyt poliwęglanowych, która w powtarzalny sposób pozwala uzyskać trwałą spoinę bez naruszania geometrii przekrojów mikrokanałów.
Перевод - немецкий Die Miniaturisierung gilt als wichtiger Trend in vielen Gebieten der Wissenschaft und Technik. Allgemeines Streben nach Miniaturisierung bezweckt Zeit-, Platz-, Kosten- und Materialersparnisse. Seit den letzten Jahrzehnten des 20. Jahrhunderts wird eine schnelle Entwicklung der mikrofluidischen Techniken beobachtet. Die mikrofluidischen Systeme (µFLDs) sind Systeme miniaturisierter Kanäle mit Querabmessungen von Millimeter-Bruchteilen bis zu mehreren Millimetern, die zur Führung von Fluiden (Flüssigkeiten oder Gasen) verwendet werden. Die Anwendung vom Mikromassstab bei den Strömungen ermöglicht diese einfacher zu kontrollieren. Zum Beispiel, die Strömungen, die sich durch kleine Reynoldszahlen auszeichnen, d.h. solche, für die die Viskositätseffekte viel bedeutender als die Trägheitseffekte sind, werden in einer guten Annäherung mit Gleichungen beschrieben, die die angesetzten Kräfte (z.B. Druckgradienten) mit den Volumendurchflussstärken linear verbinden. Bei vielen Anwendungen der mikrofluidischen Systeme wird eine reproduzierbare und gemessene Dosierung oder Bearbeitung kleiner Fluidmengen (z.B. in den Anwendungen der chemischen Analyse oder bei Erzeugung monodispersiver Emulsionen oder Suspensionen) in Anspruch genommen. Die bevorzugte Geometrie der mikrofluidischen Systeme ist die planare Geometrie, was bedeutet, dass die Systeme von Mikrokanälen sich in/auf einer Ebene oder auf mehreren parallelen, mit Ports verbundenen Schichten, befinden. Solche Systeme werden oft vorzugsweise aus Polymerstoffen in einem Zweietappenverfahren hergestellt. In der ersten Etappe werden Mikromuster (Mikrobohrungen oder Mikropressungen) auf einer flachen Polymerplatte oder auf mehreren Platten erzeugt. Anschließend werden die Platten miteinander verbunden (Platten mit Mustern und Platten ohne Muster in beliebiger Kombination), um das System der Mikrokanäle zu schließen. Das Verkleben der Polymerplatten führt oft zum Anschmelzen oder zur wesentlichen Auflösung ihrer Oberfläche, was zur Verformung der Mikrokanalquerschnitte beiträgt. Im vorliegenden Antrag stellen wir ein Verfahren zur Verbindung von Polymerplatten vor, das eine dauerhafte Bindung auf reproduzierbare Art und Weise zu erreichen erlaubt, ohne dass die Geometrie der Mikrokanalquerschnitte beeinträchtigt wird.
немецкий => польский: Verfahren zur korrosionsschützenden Oberflächenbehandlung von Metallischen Bauteilen in Serie (Sposób zabezpieczającej przed korozją obróbki powierzchni elementów metalowych w serii) General field: Право/Патенты Detailed field: Химия; химические науки и технологии
Текст оригинала - немецкий Die Reinigung und Oberflächenkonditionierung von Metallteilen vor ihrer Weiterverarbeitung stellt eine Standardaufgabe in der metallverarbeitenden Industrie dar. Die Metallteile können beispielsweise mit Pigmentschmutz, Staub, Metallabrieb, Korrosionsschutzölen, Kühlschmierstoffen oder Umformhilfsmitteln verschmutzt sein. Vor der Weiterverarbeitung, wie insbesondere vor einer Korrosionsschutzbehandlung (z.B. Phosphatierung, Chromatierung, Reaktion mit komplexen Fluoriden usw.) müssen diese Verunreinigungen durch eine geeignete Reinigerlösung entfernt werden. Die Reinigung soll darüber hinaus die Aufgabe erfüllen, dass die Metalloberflächen für die nachfolgende Korrosionsschutzbehandlung vorkonditioniert werden. Die Vorkonditionierung ist eine Art der Aktivierung der Metalloberflächen, die insbesondere bei einer nachfolgenden nasschemischen Konversionsbehandlung zu homogenen anorganischen vor Korrosion schützenden Überzügen mit ausreichender Schichtdicke führt. Eine solche Vorkonditionierung oder Aktivierung wird durch einen Beizprozess eingeleitet und kann darüber hinaus die Belegung der Metalloberflächen mit metallischen Fremdelementen umfassen. Eine im Stand der Technik bekannte Vorkonditionierung, die bei nachfolgender Konversionsbehandlung eine Verbesserung der Korrosionsschutzeigenschaften herbeiführt, ist beispielsweise die alkalische Vereisenung von verzinktem Stahl, die in der DE 102010001686 ausführlich beschrieben ist.
Перевод - польский Czyszczenie i kondycjonowanie powierzchni części metalowych przed poddaniem ich dalszej obróbce jest standardowym zadaniem w przemyśle obróbki metali. Części metalowe mogą być zanieczyszczone na przykład pozostałościami pigmentów, kurzem, ścierem metalowym, olejami zabezpieczającymi przed korozją, środkami smarującymi, środkami chłodzącymi lub środkami pomocniczymi stosowanymi w obróbce plastycznej. Przed dalszą obróbką, a zwłaszcza przed obróbką zabezpieczającą przed korozją (np. fosfatowanie, chromianowanie, reakcja z jonami kompleksowymi fluoru), należy zanieczyszczenia te usunąć za pomocą odpowiedniego roztworu czyszczącego. Wspomniane czyszczenie powinno także spełniać rolę wstępnego kondycjonowania powierzchni metalowych do następującej po nim obróbki zabezpieczającej przed korozją. Kondycjonowanie wstępne jest rodzajem aktywowania powierzchni metali, które zwłaszcza w przypadku następującej po nim konwersyjnej obróbki chemicznej na mokro prowadzi do jednorodnych nieorganicznych powłok zabezpieczających przed korozją o dostatecznej grubości warstwy. Tego rodzaju kondycjonowanie wstępne lub aktywowanie jest inicjowane przez proces trawienia i może ponadto obejmować pokrywanie powierzchni metalowych obcymi pierwiastkami metalicznymi. Znanym w stanie techniki kondycjonowaniem wstępnym, prowadzącym do poprawy właściwości zabezpieczenia przed korozją w następującej po nim obróbce konwersyjnej, jest na przykład żelazowanie elektrolityczne stali ocynkowanej, które szczegółowo opisano w dokumencie DE 102010001686.
английский => польский: Fast thermo-optical particle characterisation (Szybka termooptyczna charakteryzacja cząstek) General field: Право/Патенты Detailed field: Химия; химические науки и технологии
Текст оригинала - английский The gist of thermo-optical characterization based on thermophoresis as provided herein is that differences in thermophoretic mobility (i.e. the velocity of molecules in a temperature gradient), and hydrodynamic radius can be detected by analyzing the spatial distribution of concentration (i.e. by the spatial distribution of e.g. fluorescence) or the fluctuations of single particles trapped in the spatial temperature profile. This example is of particular relevance for the herein described thermo-optical trap for trapping particles, molecules, beads, cellular components, vesicles, liposomes, cells and the like. While the hydrodynamic radius is only related to the radius of a molecule, the thermophoretic mobility is sensitive to charge, surface properties (e.g. chemical groups on the surface), shape of a molecule (i.e. size of surface), conformation of a protein or interaction between biomolecules or biomolecules and particles/nanocrystals/microbeads. This means that if any of the mentioned properties are changed, the molecules will experience a different thermodynamical potential, resulting in differences in thermophoretic mobility (i.e. change in spatial concentration profile or fluctuation amplitude of trapped particles).
Перевод - польский Istotą opartej na termoforezie charakteryzacji termooptycznej według niniejszego wynalazku jest możliwość wykrywania różnic ruchliwości termooptycznej (tj. szybkości cząsteczek w gradiencie temperatury) i promienia hydrodynamicznego poprzez analizowanie przestrzennego rozkładu stężenia (tj. przestrzennego rozkładu np. fluorescencji) lub fluktuacji pojedynczych cząstek spułapkowanych w przestrzennym profilu temperatury. Ten przykład ma szczególne znaczenie dla opisanej w niniejszym dokumencie pułapki termooptycznej do pułapkowania cząstek, cząsteczek, granulek, składników komórkowych, pęcherzyków, liposomów, komórek itp. O ile promień hydrodynamiczny jest powiązany tylko z promieniem cząsteczki, to ruchliwość termoforetyczna jest czuła na ładunek, właściwości powierzchni (np. grupy chemiczne na powierzchni), kształt cząsteczki (tj. wielkość powierzchni), konformację białka lub oddziaływanie między biocząsteczkami lub biocząsteczkami i cząstkami / nanokryształami / mikrogranulkami. Oznacza to, że jeśli któraś z wymienionych właściwości ulegnie zmianie, cząsteczki będą doznawać innego potencjału termodynamicznego, z czego wynikną różnice ruchliwości termoforetycznej (tj. zmiana przestrzennego profilu stężenia lub amplitudy fluktuacji spułapkowanych cząstek).
английский => польский: Immunity's illusion (Iluzja odporności) General field: Медицина Detailed field: Медицина (в целом)
Текст оригинала - английский When it comes to infectious diseases, children get a tough deal. Not only do they spend all day in a school-shaped mixing pot of viruses and bacteria, they do not yet have the repertoire of immune defenses their parents have spent a lifetime building—which means that for most infections, from chickenpox to measles, it pays to be an adult.
Influenza is a different story, however. Studies of the 2009 flu pandemic have shown that immunity against regular seasonal flu viruses tends to peak in young children, drop in middle-aged people and then rise again in the elderly. Adults might have had more exposure to the disease in the course of their lives, but—aside from the eldest group—they somehow end up with a much weaker immune response.
This curious observation naturally leads biologists to wonder about the causes. Understanding influenza infection is far from straightforward, but we are starting to find some clues in mathematical models that simulate the immune system. These models allow us to explore how past exposure to flu viruses might influence later immunological responses to new infections and how the level of protection could change with age. By bringing together these mathematical techniques with observed data, we are beginning to unravel the processes that shape immunity against influenza. In the process, the work provides new support for a quirky hypothesis—first proposed more than 50 years ago and known as original antigenic sin—about why the body’s response to this illness is biased toward viruses seen in childhood. Taking these insights into account is already helping us to understand why some populations suffered so unexpectedly badly in past outbreaks and might eventually help us do a better job of choosing which new strains to include in future vaccinces.
A MODEL EPIDEMIC
To date, most mathematical models of immunity have not looked at the body’s reaction to the influenza virus, because the infection is so difficult to simulate. Historically, models have instead focused on the response to viruses such as measles, which change so little over time that they trigger lifelong immunity. Once individuals recover from measles or are vaccinated against it, the immune system promptly recognizes the proteins on the surface of the virus, generates antibody molecules targeted against those proteins and homes in on them to neutralize any subsequent interlopers. (Scientists call these surface proteins “antigens,” an abbreviation of anti body generator.)
If people have a certain probability of getting infected with measles every year, one might expect immunity (measured by testing the potency of an individual’s antibodies in the blood) to gradually increase with advancing years—as has been observed in several laboratory studies across differing age groups. One way to test such an explanation is to use a mathematical model, which can show what patterns one might expect to see if a theory were true. Models are powerful tools because they allow us to examine the effects of biological processes that could be difficult or even unethical to reproduce in real experiments. For example, we can see how infection might influence immunity in a population without having to deliberately infect people.
In the simplest epidemic model, a population is divided into three compartments: people who are susceptible to an infection, those who have become sick and those who have recovered from—and are therefore immune to—the disease. During the 1980s epidemiologist Roy M. Anderson, zoologist Robert M. May and their colleagues used such models to examine the age distribution of immunity to a disease such as measles. Although a three-compartment model reproduced the general pattern, they found that real-world immunity increased at a faster rate in younger age groups than the model led them to expect. Perhaps the discrepancy occurred because children had more contacts with others and thus more exposures than did those in older age groups? By updating their model to include this variation, the researchers could test the prediction. Indeed, when they altered their calculations so that children were given a higher risk of infection, it was possible to re-create the observed changes in immunity with age.
Unfortunately, immunity against influenza is not so straightforward. Flu viruses have a high rate of mutation, which means their antigens can change appearance from year to year. As a result, the body can struggle to recognize a new strain. This variability is why flu vaccines need to be updated every few years; unlike the measles virus, which looks the same every year, antigens from the flu virus change over time.
Перевод - польский Choroby zakaźne to dla dzieci trudny orzech do zgryzienia. Nie dość, że spędzają one całe dni w szkolnym tyglu pełnym wirusów i bakterii, to jeszcze nie dysponują pełnym repertuarem środków obronnych, na których wytworzenie ich rodzice potrzebowali swojego całego życia - tak więc w przypadku większości zakażeń, od ospy wietrznej po odrę, opłaca się być dorosłym.
Z grypą jest jednak inaczej. Badania nad pandemią z 2009 r. wykazały, że odporność przeciw zwykłym, sezonowym wirusom grypy jest największa u małych dzieci, natomiast spada u ludzi w średnim wieku, a następnie ponownie zwiększa się na starość. Dorośli zazwyczaj więcej razy stykają się z tą chorobą w ciągu swego życia, ale poza najstarszą częścią populacji - z jakichś względów odznaczają się znacznie słabszą odpowiedzią odpornościową.
Ta ciekawa obserwacja pobudza naturalnie biologów do zastanowienia się nad jej przyczynami. Poznanie mechanizmu zakażenia grypą nie należy do łatwych zadań, jednak pewne wskazówki zaczynają nam przynosić modele matematyczne symulujące układ odpornościowy. Modele te pozwalają badać, jak zetknięcia z wirusami grypy w przeszłości mogą wpływać na późniejsze reakcje odpornościowe na nowe zakażenia oraz, jak poziom ochrony organizmu zmienia się z wiekiem. Łącząc techniki matematyczne z danymi z obserwacji zaczynamy odkrywać procesy kształtujące naszą odporność na grypę. W trakcie badań znaleźliśmy nowe argumenty na poparcie osobliwej hipotezy - zaproponowanej po raz pierwszy ponad 50 lat temu i znanej jako hipoteza pierworodnego grzechu antygenowego. Hipoteza ta wyjaśnia, dlaczego reakcja naszego organizmu na grypę jest powiązana z szczepami wirusa, z jakimi mieliśmy kontakt w dzieciństwie. Uwzględnienie tych wyników pozwala zrozumieć, dlaczego pewne populacje zostały w sposób tak nieoczekiwanie srogi dotknięte epidemiami, jakie miały miejsce w przeszłości, i może w końcu pomóc w lepszym doborze nowych szczepów do przyszłych szczepionek przeciw grypie.
MODELOWANIE EPIDEMII
Dotychczas, większość modeli matematycznych nie zwracała uwagi na reakcję organizmu na wirusa grypy, ponieważ zakażenie to jest bardzo trudne do symulowania. W przeszłości, modele odpowiedzi odpornościowych skupiały się na reakcjach na takie wirusy, które, jak np. wirus odry, na tyle niewiele zmieniają się w czasie, że kontakt z nimi wywołuje odporność na całe życie. Po przejściu odry lub zaszczepieniu się przeciw tej chorobie, nasz układ odpornościowy natychmiast rozpoznaje białka na powierzchni wirusa, wytwarza skierowane przeciw tym białkom cząsteczki przeciwciał i zapamiętuje je w celu neutralizacji wszelkich późniejszych intruzów. (Naukowcy nazywają te białka na powierzchni "antygenami", słowem wywodzącym się od ang. antibody generator - generator przeciwciał.)
U osób o pewnym prawdopodobieństwie zakażenia odrą co roku, można oczekiwać, że ich odporność (mierzona w testach skuteczności przeciwciał obecnych we krwi danej osoby) będzie stopniowo wzrastać wraz z wiekiem - zgodnie z obserwacjami z szeregu badań laboratoryjnych w różnych grupach wiekowych. Jedna z metod weryfikacji tej hipotezy polega na zastosowaniu modelu matematycznego, który może pokazać, jakich profili odporności można oczekiwać, jeśli ta hipoteza jest prawdziwa. Modele są skutecznymi narzędziami, ponieważ umożliwiają badanie efektów procesów biologicznych, których odtworzenie w rzeczywistych eksperymentach byłoby trudne, a nawet nieetyczne. Dzięki nim możemy dowiedzieć się, na przykład, jaki wpływ na daną populację może mieć zakażenie bez konieczności umyślnego zakażania ludzi uczestniczących w takim eksperymencie.
W najprostszym modelu rozwoju epidemii, populację dzieli się na trzy grupy: osoby podatne na zakażenie, osoby, które zachorowały wskutek zakażenia i osoby, które wyzdrowiały i tym samym uodporniły się na daną chorobę. W latach 80-tych XX w. epidemiolog Roy M. Anderson, zoolog Robert M. May i ich współpracownicy zastosowali takie proste modele do badania charakterystyk odporności na choroby, np. odrę, w zależności od wieku osób badanych. Chociaż model z podziałem populacji na trzy grupy odtwarzał ogólny schemat rozwoju epidemii, badacze ci stwierdzili, że w realnym świecie odporność w młodszych grupach wiekowych zwiększała się szybciej, niż należałoby oczekiwać na podstawie modelu. Być może, przyczyną tej rozbieżności była większa niż w starszych grupach wiekowych liczba kontaktów dzieci z innymi osobami i związane z tym częstsze narażenie na zakażenie? Wprowadzając modyfikację umożliwiającą uwzględnienie tej odmienności, badacze mogli sprawdzić, czy model daje przewidywania zgodne z obserwacjami. Po wprowadzeniu do obliczeń zmian uwzględniających większe ryzyko narażenia na zakażenie u dzieci okazało się, że można było odtworzyć obserwowane zmiany w odporności wraz z wiekiem.
Odporność na grypę nie jest niestety tak prosta. Wirusy grypy cechuje duża częstość mutacji, co oznacza, że ich antygeny mogą zmieniać swoją postać z roku na rok. W efekcie, nasz organizm może borykać się z rozpoznaniem nowego szczepu wirusa. Właśnie z powodu tej zmienności szczepionki przeciw grypie muszą być modyfikowane co kilka lat; w odróżnieniu od wirusa odry, który co roku wygląda tak samo, antygeny z wirusa grypy zmieniają się w czasie.
английский => польский: Will we still enjoy Pinot Noir? (Czy przeżyje czar pinota noir?) General field: Наука Detailed field: Еда и напитки
Текст оригинала - английский It was a hot day in the vineyard, and I was covered in dust, sweat and sticky juice from the grapes I had been collecting for my research on how grape biochemistry is affected by light and temperature. Suddenly, I saw something that made me stop short. Tucked in one corner of this 6.5-acre plot in Carneros, in California’s fabled Sonoma Valley, with row after neat row of Pinot Noir grapes, were a handful of alien vines. I had studied the arcane art of ampelography—the practice of identifying grapevines by the shape of their leaves and clusters, as part of my graduate training in viticulture—so I took an educated guess at what they were: the red varieties Cabernet Franc, Petit Verdot, Syrah and Malbec, plus a white, Sauvignon Blanc.
The next time I saw Ned Hill, an old friend from high school in nearby Napa who now managed some of the finest vineyards in the region, including this one, I asked him about those strange vines. “That’s an experiment I’m doing,” he said. “We’re already pretty warm around here for growing Pinot. The price is good right now, so I don’t want to make any changes. But pretty soon we might do better growing something else, so I’m trying out some warmer-climate varieties.”
A Cabernet in Carneros? That sounded heretical. Upvalley in Napa is famous for its Cabernet, but here, where the Sonoma and Napa valleys broaden and join to meet the San Francisco Bay, it is cooler Pinot territory. The region’s mild days, cool nights, fresh sea breezes and clay soils produce Pinots with the flavor of fresh red strawberries and spices like cardamom and cinnamon. It is the flavor of where I am from, and this fingerprint is what makes the wine unique and valued.
If temperatures keep rising, however, wine from those Pinot grapes will not be the same. Growers might indeed have to switch to Syrah or even Cabernet but risk ending the Carneros tradition, perhaps hurting sales. Maybe my friend could move his operation farther north, seeking cooler climates, but Pinot grapes at a different site would be influenced by the soil, humidity and rainfall there; they would not have the Carneros Pinot flavor. Or my friend could apply emerging know-how and try to adapt his growing techniques to preserve the signature flavor, a tricky task.
Climate change is beginning to affect the singular flavors that people expect from different wines from around the world—the experience you have come to know and trust from your favorite reds and whites. As a result, grape growers and winemakers are beginning to make some difficult and intriguing decisions about how to respond. Whether they can adapt enough to make sure that a Carneros Pinot retains the flavor of a Carneros Pinot or a French Burgundy that of a French Burgundy, and whether longtime wine regions fade and new ones arise, will depend on the rate of climate change and the rate of innovation.
Перевод - польский Pewnego gorącego dnia, pokryta pyłem, potem i lepkim sokiem winogron, które zbierałam w winnicy do moich badań na temat wpływu światła i temperatury na biochemię winogron, nagle zobaczyłam coś, co spowodowało, że stanęłam jak wryta. Wepchnięta w róg tej 6,5-akrowej (ok. 2,6 ha) działki w Carneros w słynnej z kalifornijskich winnic Dolinie Sonoma, tuż za rzędami kształtnych krzewów szczepu pinot noir, rosła garstka obcych winorośli. Ponieważ w ramach kształcenia podyplomowego w dziedzinie uprawy winorośli studiowałam ezoteryczną sztukę ampelografii - praktyki identyfikowania winorośli na podstawie kształtu jej liści i gron - odgadłam, że były to czerwone odmiany szczepów: cabernet franc, petit verdot, syrah i malbec, a także odmiana biała sauvignon blanc.
Kiedy spotkałam Neda Hilla, mojego starego przyjaciela ze szkoły średniej w pobliskiej Napie, który teraz zarządzał kilkoma z najznakomitszych winnic w tym regionie, w tym także tą opisaną powyżej, zapytałam go o te dziwne krzewy. "To eksperyment, który właśnie przeprowadzam", powiedział. "Zrobiło się tutaj trochę za ciepło, jak na uprawę pinota. Jeszcze teraz cena jest dobra, więc nie chcę wprowadzać żadnych zmian. Ale już niedługo możemy wyjść lepiej na uprawie czegoś innego, więc wypróbowuję odmiany, które preferują cieplejszy klimat."
Cabernet w Carneros? To brzmiało jak herezja. Północna, wyżej położona część Doliny Napa słynie z tamtejszego cabernet, ale tu, gdzie Doliny Sonoma i Napa rozszerzają się i łączą zmierzając ku Zatoce San Francisco, króluje zimnolubny pinot. Łagodna pogoda w ciągu dnia, chłodne noce, nadmorska bryza i ilaste gleby tego regionu nadają winogronom pinot aromat świeżych truskawek zaprawionych nutą kardamonu i cynamonu. To smaki mojego dzieciństwa, sprawiające, że wino z tych winogron jest tak wyjątkowe i cenione.
Jeśli temperatura będzie wzrastać, wino wyprodukowane z tego pinot nie będzie takie samo. Niewykluczone, że właściciele winnic będą musieli przestawić się na odmianę syrah, czy nawet cabernet, ale grozi to końcem tradycji winiarskiej Carneros i może negatywnie odbić się na sprzedaży. Mój przyjaciel mógłby ewentualnie przenieść swoje uprawy dalej na północ i poszukać chłodniejszego klimatu, ale na winogrona pinot w innym miejscu będzie wpływać tamtejsza gleba, wilgotność i opady, dzięki czemu nie będą one miały smaku pinot z Carneros. Chyba, że skorzystałby z najnowszej wiedzy i spróbował przystosować techniki uprawy, aby zachować ten niepowtarzalny smak. Zadanie to jednak nieproste.
Zmiany klimatu już teraz zaczynają wpływać na niektóre smaki, jakich konsumenci wina oczekują od różnych, pochodzących z całego świata gatunków czerwonych i białych win, z którymi zżyliśmy się i na które liczymy sięgając po butelkę z ulubioną etykietą. W efekcie, winiarze i producenci wina zaczynają łamać sobie głowy podejmując trudne decyzje, w jaki sposób zareagować na te zmiany. To, czy uda się im przystosować na tyle dobrze, że pinot z Carneros lub francuski burgund zachowają swój smak, czy też tradycyjne regiony winiarskie zanikną i powstaną nowe, będzie zależało od szybkości zmian klimatu i szybkości wprowadzania innowacji.
польский => немецкий: Układ i sposób zwiększania częstości repetycji impulsów laserowych (Anordnung und Verfahren zum Erhöhen der Wiederholrate der Laserpulse) General field: Право/Патенты Detailed field: Электроника / Электротехника
Текст оригинала - польский Przedmiotem wynalazku jest układ i sposób zwiększania częstości repetycji impulsów laserowych drugiej harmonicznej w laserach impulsowych o dużej energii impulsu. Wynalazek dotyczy głównie laserów impulsowych na ciele stałym oraz z zewnętrznym podwajaniem długości fali emitowanej przez laser.
We wzmacniaczach laserowych o dużej energii impulsu ośrodek wzmacniający pompowany jest lampami błyskowymi. Zwiększenie częstości repetycji w takich układach napotyka na szereg problemów, głównie natury termicznej. Problemy te powodują pogorszenie stabilności układu laserowego oraz zniekształcenia profilu wiązki laserowej, co prowadzi do jej bezużyteczności lub do niszczenia elementów optycznych przez taką wiązkę.
Najprostszą metodą podwojenia częstości repetycji jest łączenie polaryzacyjne wiązek laserowych. Impulsy laserowe z dwóch różnych źródeł laserowych, opóźnionych względem siebie w czasie o połowę okresu repetycji oraz o prostopadłych polaryzacjach łączy się na polaryzatorze krystalicznym bądź cienkowarstwowym. Oczywistą wadą tej metody jest różnica stanu polaryzacji kolejnych impulsów laserowych. Powoduje to nieprzydatność wiązki do często spotykanych zastosowań, w których wymagany jest jednakowy stan polaryzacji dla wszystkich impulsów w wiązce laserowej. Modyfikacje polaryzacyjnego łączenia wiązek laserowych są opisane w zgłoszeniu międzynarodowym nr WO 00/14834 oraz patencie USA nr US6067311.
Inną popularną metodą zwiększenia częstości repetycji, a zatem mocy średniej promieniowania laserowego było skierowanie za pomocą zwierciadeł kilku wiązek laserowych, pochodzących z różnych źródeł laserowych, na badany bądź obrabiany obiekt. Niestety taka konfiguracja wymaga bardzo precyzyjnego ustawienia przedmiotu w punkcie przecięcia wiązek. Każda modyfikacja schematu obróbki bądź eksperymentu naukowego w takim układzie wymaga ponownego ustawiania przekrywania każdej z wiązek laserowych. Modyfikacja takiego systemu została opisana w patencie europejskim nr EP1105950B1.
Nieoczekiwanie okazało się, że dzięki wykorzystaniu polaryzacyjnego łączenia wiązek, specjalnego ustawienia krystalicznej płytki ćwierćfalowej oraz wykorzystania procesu dublowania/podwajania długości fali promieniowania laserowego w krysztale nieliniowym drugiego typu można połączyć dwie lub więcej wiązek laserowych na wspólnej osi, uzyskując jednakową polaryzację każdego impulsu laserowego.
Перевод - немецкий Der Gegenstand der Erfindung ist eine Anordnung und ein Verfahren zum Erhöhen der Wiederholrate der Laserpulse der zweiten Harmonischen bei gepulsten Lasern mit hoher Pulsenergie. Die Erfindung betrifft hauptsächlich gepulste Festkörperlaser sowie die Laser mit einer externen Verdopplung der vom Laser zu emittierenden Wellenlänge.
Bei Laserverstärkern mit hoher Pulsenergie wird das verstärkende Medium mit Blitzlampen gepumpt. Die Erhöhung der Wiederholrate bei solchen Systemen stoss auf eine Reihe von Problemen, vor allem von thermischer Natur. Diese Probleme haben eine Verschlechterung der Stabilität der Laseranordnung sowie eine Verformung des Laserstrahlprofils zur Folge, was zur Unbrauchbarkeit des Laserstrahls oder zur Zerstörung der optischen Elemente durch einen solchen Strahl führt.
Das einfachste Verfahren zur Verdopplung der Wiederholrate ist die Polarisationsüberlagerung von Laserstrahlen. Die Laserpulse aus zwei verschiedenen Laserquellen, die um die Hälfte der Wiederholperiode gegeneinander verzögert sind und sich durch senkrecht stehende Polarisationen auszeichnen, werden in einem Kristall- oder einem Dünnschichtpolarisator überlagert. Ein offensichtlicher Nachteil dieser Methode ist der Unterschied im Polarisationszustand zwischen den nacheinander folgenden Laserpulsen. Dies hat die Unbrauchbarkeit des Strahls bei oft getroffenen Anwendungen zur Folge, bei denen gleicher Polarisationszustand für alle Pulse im Laserstrahl benötigt ist. Die Modifikationen der Polarisationsüberlagerung von Laserstrahlen sind in der internationalen Patentanmeldung Nr. WO 00/14834 sowie im US-Patent Nr. US6 067 311 beschrieben.
Ein anderes beliebtes Verfahren zum Erhöhen der Wiederholrate und dadurch auch der mittleren Leistung der Laserstrahlung stellte das Richten mehrerer, aus verschiedenen Laserquellen stammender Laserstrahlen auf das zu untersuchende oder zu bearbeitende Objekt dar. Eine solche Konfiguration erfordert leider eine sehr präzise Positionierung des Gegenstandes im Kreuzungspunkt der Strahlen. Jede Modifikation eines Bearbeitungsschemas oder eines wissenschaftlichen Experiments bei solcher Anordnung benötigt nochmalige Justierung der Überlappung bei jedem der Laserstrahlen. Eine Modifizierung eines solchen Systems ist im Europäischen Patent Nr. EP1 105 950B1 beschrieben.
Es hat sich unerwartet herausgestellt, dass durch die Verwendung der Polarisationsüberlagerung von Laserstrahlen, einer speziellen Positionierung der Kristall-Viertelwellenplatte sowie durch die Verwendung der Verzweifachungs-/ Verdopplungsvorganges der Wellenlänge der Laserstrahlung in einem nichtlinearen Kristall vom Typ II, zwei oder mehr Laserstrahlen auf einer gemeinsamen Achse überlagert werden können, wobei die gleiche Polarisation von jedem Laserpuls erreicht wird.
More
Less
Стаж
Переводческий стаж, лет: 38. Дата регистрации на ProZ.com: Aug 2004.
немецкий => польский (NOT (Naczelna Organizacja Techniczna, Polish Federation of Engineering Associations)) английский => польский (NOT (Naczelna Organizacja Techniczna, Polish Federation of Engineering Associations) )
memoQ, Microsoft Excel, Microsoft Word, Powerpoint, Trados Studio
Биографические данные
My professional background is in Physics and Chemistry. I graduated in Technical
Physics from the Warsaw University of Technology in 1985 and since then I have
been actively working as a research scientist. I have a PhD and DSc
degrees in Chemical Sciences.
Since 1983, I have been a
certified technical translator and my professional experience
includes translation of more than 55,000 pages (i.e., more than 11 million
words) of documents and books including large translation projects in chemistry, medicine, telecommunications, energy/power generation, life
sciences, environment and ecology, pharmacology, materials, IT, electronics,
mechanics, building construction and many others, in various PL-DE-EN language pairs.
I specialize in patent translation with more than 170 translated patent specifications
(DE<->PL, EN<->PL, RU->EN).
Этот переводчик заработал баллы KudoZ, помогая своим коллегам в переводе сложных терминов, требующих специальных знаний. Для просмотра переведенных терминов щелкните на соответствующей сумме баллов.
Компетенция